Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Qupperneq 22

60
MEÐ BENEDIKT SVEINSSYNI
N.Kv.
heldur vinnumaður hans. Bóndi hafði geng-
ið til úlihúsa, og væri hann sendur til að
svipast eftir honum.
Sýslumaður varð öskuvondur, sneri sér
að Bergþór og sagði: „Mikill andskotans
ræfill getið þér verið. Látið mig kyssa vit-
Jausan mann.“ í sama bili kom Jón bóndi
sunnan hlaðið. Gekk Benedikt til móts við
hann, og varð með þeim fagnaðarfundur.
Um leið og þeir kysstust rak á vindhviðu,
fauk hatturinn af sýslumanni og skoppaði á
hjarninu niður túnið. Eg hljóp á eftir, en
sýslumaður kallaði hástöfum: „Látið þér
hattinn eiga sig, Steingrímur. Hann má fara
til andskotans fyrir mér.“
„Hann tekur ekki við honum, fyrr en eig-
andinn kemur með hann,“ svaraði ég, um
leið og ég rétti honum hattinn.
„Þá fær hann hattinn aldrei,“ svaraði
sýslumaður, er nú lék á als oddi, og var
ekki meira um það rætt.
Fylgdum við bónda til stofu og sátum þar
í góðum fagnaði lengi kvölds. Barst talið
sem fyrr að leysing vistabandsins og Vest-
urheimsferðum, og stóð ég enn á öndverð-
um meiði við bónda og sýslumann. Meðal
snnarra orða kvað Benedikt svo að, að eng-
inn hefði ritað jafnvel um flóttann til Ame-
ríku og Gröndal. Eg kvað öll hans skrif um
það mál öfgar og fjarstæðu, og væri lítill
vandi að rita fjörlega, ef allt væri látið vaða
á súðum og engra raka eða sanngirni gætt.
Sýslumaður spratt á fætur bálvondur.
„Þetta getið þið, þessir helv.... hálfmennt-
uðu dónar, sem þykist hafa vit á öllu, en
vitið ekki neitt. Ráðizt á Gröndal, mesta
skáld þjóðarinnar. Þið ættuð að skammast
ykkar.“
Eg svaraði fullum hálsi, en eigi stóð sú
deila lengi. Gengum við til hvíldar og sváf-
um vært til morguns. Þá skildu leiðir. Sýslu-
maður hélt fram ferð sinni áleiðis til Seyðis-
ijarðar, en ég hvarf til baka vestur á bóg-
inn.
Sýslumaður kvaddi mig hlýlega og kall-
ctði til mín, er ég gekk úr hlaði á Skjöld-
ólfsstöðum: „Ef yður liggur á, Steingrím-
ur, þá leitið til mín. Og munið þér eftir að
sneiða ekki hjá Héðinshöfða.“
Nokkru seinn'á leitaði ég til sýslumanns
uin smávegis greiða, og leysti hann bón
mína af hendi fljótt og vel.
Veturinn eftir sannreyndi ég og þótti
vænt um, að sýslumaður treysti mér nolck-
uð. Atti hann leið til Öxarfjarðar á sýslu-
fund Norður-Þingeyinga. Jökulsá hafði rutt
sig. var á henni forbergi mikill, og hún lítt
fær. Kom sýslumaður að Keldunesi, og
stakk Indriði bóndi upp á, að hann biði mín
þar, en ég hafði farið þaðan um morguninn
að fylgja ferðafólki austur yfir.
Ólafur Sveinar, sonur sýslumanns, er var
í för með honum, hafði orð á því, hvort
Steingrímur þessi væri trúverðugur maður.
Þá varð sýslumanni að orði: „Trúverð-
ugur maður, hann Steingrímur, sem fylgdi
mér í fyrra. Já, það lield ég.“