Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Síða 37

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
75
austan við mógrafirnar. Þar spratt engja-
rós, og þar voru einnig stórar gular blöðk-
ur. Þarna í mýrinni voru líka ber, stór, blá
ber lengst niðri í grasinu. Drengnum þótti
þessi ber ákaflega góð. Hann rnátti ekki tína
þau, Finna sá hann aldrei í friði. Hann átti
að raka ljá, snúa, reka kúna og ótal margt
fleira. Hann kunni ófrelsinu illa og hugs-
aði ráð sitt. Hann ætlaði sér að strjúka.
Hún svaf miðdegisblund, þegar ekki voru
því meiri annir. Það var á einurn slíkum
degi, senr drengurinn laumaðist af stað,
kvaddi hvorki stjúpuna eða systkini sín.
Hann gekk hægt ofan túnið, með hendurnar
fyrir aftan bak, á bættum hver'sdagsfötum
og berhentur. Hér undi hann sér ekki leng-
ur. Finna með einlægt rex og skipanir og al-
veg hætt að baka lummur. Hún hefir slegið
hann að minnsta kosti tuttugu sinnum síðan
faðir hans fór, meira að segja kaffært hann
í bæjarlæknum. Það var þegar hún komst
að því, að hann laug að systkinum sínum.
Þau voru orðin svo myrkfælin, að þau þorðu
ekki að ganga um þvert húsið. Þau klög-
uðu. Hann sló þau fyrir að lclaga um kvöld-
ið, þegar hún var í fjósinu. Þau klöguðu
enn á ný, og aftur var hann kaffærður og
barinn. Síðan hefir hann sofið úti í hlöðu
og ekki fengizt til að hátta hjá þeim. Þegar
Finna kom og ætlaði að bera hann inn, varði
hann sig með heynálinni. Vertu þá, hvar þú
vilt fyrir mér, villidýrið þitt, sagði hún, ég
er fyrir löngu uppgefin á því að gera þig
að manni. Það höfðu flestir uppgefizt á því.
En vondur skyldi hann verða, alveg skelfi-
lega grimmur, svo miklu verri en nokkurn
gæti órað fyrir. Hann sagði systkinum sín-
um, að nú væri hann að nema galdra af
gljúfrabúanum. Seinast í morgun sagði
hann þeim þetta. Uss! Þau trúðu ekki, það
var enginn gljúfrabúi til. Jæja, svo þau
héldu það. Kunnu þau þá ekki vísuna:
Gljúfrabúi, gamli foss, gilið mitt í kletta
þröngum, mundu þau ekki, hvað húsmóðir-
in á Mörfelli söng þetta oft? Þau höfðu ver-
ið búin að gleyma því. En héldu þau þá,
að skáldið, sem bjó til vísuna, hafi skrökv-
að? Nei, það héldu þau ekki.
Skáldið — það þekkti gljúfrabúann, svo
mikið var víst. Hann narraði þau með sér
upp í fjall, einn sunnudagsmorgun. Hann
þóttist alls staðar eiga vini í berginu, bak
við fossinn, niðri í jörðinni. Ef maður lagði
eyrað að grasinu, mátti heyra hvískur, vin-
irnir voru að talast við. Ef honurn var eitt-
hvað gert til rniska, reiddust þeir ákaflega.
Þeir gátu sent eld og brennistein ofan yfir
bæinn, þeir gátu sent gamma, sem flugu
burt með Finnu í klónum. Þeir gátu allt.
Það var því betra að hafa hann með sér en
mót.
Hlustið þið bara! Hann klappaði á berg-
hurðirnar. Vinirnir voru sennilega heima
og áttu von á honum. Systkinin urðu skelfi-
lega hrædd. Æi nei! Ekki að kalla á gljúfra-
búann núna, ekki fyrr en seinna. Þá blíðk-
aðist drengurinn. Hann bauð þeim að koma
og skoða hellinn. Það var dökkur hellir, og
gulvíðihríslurnar teygðu sig fram yfir
munnann. Þær, sem stóðu fjærst, titruðu í
votiim gustinum frá fossinum. Krakkarnir
urðu að tala hátt. Hellirinn var dökkur,
ovartur eins og sótið í eldhúsinu heima, og
ofan úr loftinu di'aup kalt vatn. Sigga varð
undir eins hrædd og fór að skæla. Þá sagði
drengurinn: Það eru rneiri aumingjarnir,
þessar stelpur.
Á heimleiðinni gengu þau yfir rnýrina
og sáu blómið, sem étur skorkvikindin. Það
sýndist blátt og sakleysislegt, nærri því eins
eg gleymmérei, bara dekkra. Þetta blóm er
r
svei mér viturt, krakkar! Eg hugsa bara, að