Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Qupperneq 46

84
DALURINN OG ÞORPIÐ
N. Kv.
í tveimur reifum, og tveimur skilaði hún
lömbunum, þrátt fyrir langa útivist. Henni
var þungt. Hún stóð framarlega í krónni og
nasaði að hönd drengsins. Svo stappaði hún
niður fætinum. Lömbin voru þvæld og
hungruð, en þau náðu sér fljótt. Flestum var
slátrað.
Svo voru lífgimbrar hreppstjórans rekn-
ar í dalinn og þeim ætlað rúm við jötuna
með fénaði bóndans. Það voru allra væn-
legustu kindur og drengurinn hafði gaman
af að horfa á þegar verið var að kenna þeim
átið. Þau lifðu góðu lífi, en hans eigið lamb
drapst úr pestinni.
Hann orti eftir það Ijóð.
IV.
Veturinn kom. Það snjóaði í logni, hlóð
niður fönn, og svo kom stórhríð, með stormi,
sem hélzt í marga daga.
Það var kalt í bænum og Finna lét flytja
sláturtunnuna inn í boðstofu, af ótta við að
það botnfrysi í henni í búrinu. Gluggarnir
voru svellaðir, göngin hvít af hélu.
Andardráttur barnanna var eins og hvít-
ur reykur í loftinu og þau fengu kuldabólgu
í hendur og fætur. Birtan var grá, grá á
morgnana og grá á kvöldin. Það rofaði ekki
einu sinni fyrir bæjarhólnum. Þar komst
drengurinn í fyrstu kynni við stórhríð.
Gluggakrílið í baðstofunni fylltist jafnóð-
um og sópað var af því og í bæjardyrunum
var stór skafl.
Leiðinlegt þótti drengnum að þurfa allt-
af að sitja inni.
í þessari gráu skímu vetrardagsins, fjarri
yl og vorkunn, byrjaði fyrsta kennslustund-
in á a, b og c.
Drengurinn hafði nú eignazt viljann, hann
var ákveðinn í að læra að lesa og læra það
á sem allra stytztum tíma. Faðir hans var
kennarinn. Enginn annar mátti koma þar
nærri.
Ef Finna snerti stafrófskverið, hitnaði
drengurinn í vöngum og hann klemmdi sam-
an varirnar. Aldrei að eilífu skyldi hann
lesa henni hálft orð, ekki þó svo færi að
hann með tíð og tíma læsi betur en páfinn.
Þú ert alltaf sama bölvuð óartin, hvað
mikið, sem fyrir þig er gert, sagði hún. Þú
ert engu barni líkur.
Um kvöldið, þegar búið var að kveikja á
litla olíulampanum og snjórinn hafði breitt
hvíta voð fyrir gluggann, sannaðist það, að
drengurinn hafði ekki misst málið og lestr-
arvilji hans var vakandi á ný. Hann stafaði
gjarnan allt kvöldið, og það, þó að faðir
hans væri dottandi öðru hvoru; lærði hann
að stauta á svo skömmum tíma, að undrurn
sætti. Jafnvel Finna varð að kannast við,
að guð hefði þó gefið honum nokkuð. En
þú notar það eftir þínu upplagi, bætti hún
við.
Það var ógleymanleg stund, er drengur-
inn uppgötvaði bókina. Ekki stafrófskverið,
heldur bókina.
Það var'til rifrildi af þjóðsögunum. Hann
gleypti þær í sig, las þær upp aftur og aftur,
hrifinn og fagnandi. Hann hugsaði til Bjark-
ar. Svona var það þá gaman að kunna að
lesa.
Það voru til biblíusögur, hugvekjur,
biblía. Allur þessi fróðleikur beið hans, var
sérstaklega ætlaður honum. Nú var ekki
framar leiðinlegt að sitja inni, þó að stór-
hríðin byldi á þakinu og skaflinn hækkaði
við gluggann. Sá, sem átti bók, var aldrei
einn.
En einnig hér kom Finna við sögu.
Það var aldrei meiningin að þú lærðir