Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Qupperneq 47

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
85
að lesa til þess að hanga yfir bók alla daga
og langt fram á nótt, sagði hún. Kverið þitt
áttu að læra, svo að þú getir fermzt á skikk-
anlegan hátt, þegar þú hefur aldur til, og
búið.
Eg les það, sem mér dettur í hug, svaraði
drengurinn.
Hún tók af honum þjóðsögurnar og læsti
þær niður í kofforti. Ég skal sýna þér, að á
meðan ég lifi og get mig hreyft, skaltu ekki
komast upp með allt, sem þér dettur í hug,
bölvaður óþekktarormurinn þinn, sagði
hún. Lestu biblíusögurnar. Það er þó guðs-
orð.
Ég fer út að A og fæ lánaðar bækur þar,
þú tekur þó ekki bækur, sem aðrir eiga.
Ég held að það sé bezt að lofa honum að
lesa þessar skruddur, fyrst hann hefur gam-
an af því, sagði Steini með hægð. Sjálfur
hafði hann aldrei lesið bækur.
Það er rétt eftir þér að mæla upp í hon-
um óþægðina og óvanann, sagði hún. Það
er víst engin furða, þó að hann sé eins og
hann er. Ég sé ekki að það séu neinir manna-
siðir í því að hanga uppi fram á nótt, mál-
laus og heyrnarlaus, yfir bókalestri. Hann
skal að minnsta kosti ekki fá ljós frá mér.
Ég get hugsað, sagði drengurinn. Augu
hans voru ákaflega dökk og köld, er hann
horfði á stjúpuna. Það getur þú ekki.
Hvað ætli þú hugsir, söng í henni.
Hún slökkti ljósið. Drengurinn lá vak-
andi í myrkrinu, hnipraði sig saman- í hlýj-
unni og hlustaði á storminn. Hann hugsaði,
lifði upp aftur viðburði sögunnar. Hann
mundi hvernig orðin litu út á pappírnum,
hvernig stóru stafirnir voru dregnir. Þegar
hann hafði lesið sömu söguna nokkrum sinn-
um, mundi hann hana orðrétta, gat lesið
hana út úr myrkrinu, þó allir svæfu. Kann-
ske hlýddi móðir hans á.
Það vantaði blöð í þjóðsögurnar, því
miður. Það vatnaði endirinn á sögu, sem
drengnum þótti afar skemmtileg. Hann bjó
til endir, annan og þriðja, þó var hann alveg
viss um að sá væri langbeztur, sem týndur
var.
Hvers vegna týndust blöð úr bókum?
Var það vegna þess, að fólki þótti ekki
nógu vænt um þær? Af því að það hugsaði
meira um sokkaplögg og skó og um það að
vinna á túninu? Hann fékk ekkert svar.
Vissi faðir hans hvað það var gaman að
lesa?
Hefirðu ekki oft lesið þjóðsögurnar,
pabbi? spurði hann áfjáður. Þú hlýtur að
geta sagt mér hvernig sagan fór.
Faðir hans lá afturábak í rúminu, með
húfuna sína yfir augunum og ætlaði að fá
sér rökkurblund. Hann leit varla upp.
Ég hefi víst aldrei lesið þessa sögu, sagði
hann.
Drengurinn settist á rúmstokkinn og ætl-
aði að fara að segja föðurnum söguna, en
hætti við það, þegar hann heyrði, að faðir-
inn hraut. Drengurinn horfði á hélaðan
gluggann. Frostrósirnar voru fagurlega
dregnar. Það var eins og að draga þungan
sleða eftir auðri jörð, að ætla sér að koma
föðurnum í skilning um það, sem stóð í
bókum. Drengurinn var óðfús að segja frá,
bara ef einhver vildi hlusta, einhver full-
orðinn. Hann þráði að aðrir hefðu áhuga á
því sama og hann.
Ofurást hans á bókum þekkti engin tak-
mörk.
Dagarnir liðu, þokuðust áfram, tilbreyt-
ingalausir og kaldir. Sólin sást aldrei. Sunn-
anvindurinn bærði ekki á sér. Börnin töl-
uðu um sólina eins og börn tala um móður,
sem farið hefur að heiman rétt eftir vetur-