Sjómannadagsblaðið - 01.06.1984, Blaðsíða 64

undarlausan félaga sinn. Allt fer á
ringulreið og sjórinn þyrlast upp í
stróka. En nær um leið og rost-
ungarnir hverfa frávita undir yfir-
borðið, skýst hvítur, vöðvastæltur
kroppur fram af ísskörinni og
hverfur sjónum. Það er björninn,
sem alls ekki lætur undan síga.
Um stund er allt kyrrt og hljótt,
þegar sést koma marandi úr djúp-
inu ferlegur afturhluti skepnu,
sem ber leirgulur við sjávarborðið.
Enn þyrlast sjólöðrið upp af vök-
inni, þegar björninn spyrnir við
afturfótunum og tekur sundið.
Það er fyrst nú, að lítið vatnsskemt
höfuð kemur í ljós og björninn
hefur rostungskópinn á loft, pír-
andi náköldum augum með skolt-
ana á kafi um kverkar hans, og
slöngvar honum uppá skörina.
Enn greiðir hann honum nokkur
þung högg í hausinn með hrömm-
unum og tætir síðan í sundur svír-
ann. Og á meðan björninn hristir
sig, rennur logandi rautt blóð yfir
snjóinn.
Niðri í vökinn rísa rostungarnir
og lúta dökkum höfðum yfir sjáv-
arborðið. Þeir hvása dimmu og
djúpu hljóði reiði, sársauka og
vanmáttar. Tómlátlega snýr
björninn sér að þeim og rymur
lágt. Og án þess að gefa þeim
frekari gaum, fer hann með hægð
að hylja bráð sína snjó, því að
heitan rostungsskrokkinn þarf að
kæla áður en hann er étinn, þar eð
bjarndýrum geðjast ekki að heitu
spiki. Að þessu loknu leggst hann
hjá bráðinni, smágeispar, og lætur
sólina um að þerra sig á meðan
hann bíður.
Nú liggur ekkert á. Lífsorkan
fer ört vaxandi í hverjum lim. Nú
syngur sólbráðin um sólaryl og
svæfir veiðiklóna miklu.
Heiðblár himinn hvelfir fyrir-
heitum vorsins yfir hauður og haf.
G.G. þýddi.
64 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Hradskreiður fljótaprammi
„Einu sinni fyrir langa langa löngu ..segir oft í ævintýrunum, var
iekta, eða fljótaprammi, sem sigldi hraðar en nokkur annar, sem vitað var
um á hinum skipgengu fljótum og skurðum Englands, en eins og margir
vita er mjög umfangsmikið vatnakerfi notað til vöruflutninga í Englandi,
þótt vitaskuld hafi önnur og fljótvirkari farartæki fyrir löngu tekið við af
lektunum. Og komnar eru nýjar lektur, vélknúnar, er flytja hráefni og
iðnvarning að og frá verksmiðjum, til strandar.
En fyrr á tímum notuðu lekturnar segl og á ári hverju litu menn upp frá
brauðstritinu og fóru í kappsiglingu á lektum sínum. Og þótt þessir
flatbotna prammar minni lítt á kappsiglara nútímans, Austurlandaförin
eða klipperana, þá voru siglingakeppnir þessar töluverður viðburður, en
það var einkum keppnin á London River, eða Thimes og á Medaway, sem
einnig er á sama fljóti, en á öðrum stað.
Þetta hraðskreiða skip, eða prammi hét SARA og var smíðað árið 1902
hjá Whites við Conyer, sem er smáspræna, en þó skipgeng.
SARA var 26 metra löng, flatbotna — að sjálfsögðu — og hún var
tæpir sjö metrar á breidd, en hún gat því siglt 87 km vegalengd á fimm
klukkustundum, fram og aftur með og móti straumi.
Það má segja sem svo, að viss grunur hafi ávalt legið á því að SARA,
þótt hún væri byggð og notuð sem flutningaprammi, að þá hafi keppnin
verið höfð í huga, líka þegar Horlok flutningaformaður lét smíða hana,
og það sama gilti reyndar um helsta keppinautinn WESTMORELAND,
sem smíðuð var á sama stað. En hvað um það. SARA var ósigrandi að
heita má. Hún vann keppnina árið eftir, eða 1903. Síðan var hún ekki
með í nokkur ár, og keppni þessi féll niður á árunum 1908—1927.
Árið 1930 tók SARA þátt í siglingakeppninni, sem þá hafði verið
endurvakin og á átta árum, sem á eftir fóru, hreppti hún fyrsta sætið á
Thames sex sinnum og fimm sinnum á Medway. Keppnin lá niðri í
stríðinu, en þegar aftur var byrjað að sigla var SARA með og seinasta
sigurinn vann hún árið 1962, en þá var hún höggvin, eftir að hafa verið
mæld nákvæmlega upp, þannig að unnt væri að smíða samskonar farkost.
Og þótt það kosti 200.000 £, eru menn alvarlega að velta því fyrir sér nú
að smíða SÖRU II.