Sjómannadagsblaðið - 01.06.1984, Blaðsíða 41

lendingar byrjaðir að smíða nýja
gerð skerjavita úr stálgrind. Þá gat
sjórinn flætt gegnum grindina,
(svipað og á olíuborpöllum).
Þessir vitar voru auðvitað frum-
stæðir, en þar kom, að ákveðið var
að ráðast í vitabyggingu úr stál-
grind á Minotskletti.
Verkfræðingar hersins undir
stjórn kafteins Smith voru fengnir
til verksins og fyrirmyndin var
„enskættaður“ stálviti, sem Smith
hafði reist við innsiglinguna í
Black Rock höfn árið 1847. Þessi
viti hafði staðið af sér nokkur ill-
viðri í fjögur ár, þegar ákveðið var
að reisa vita á Minots skeri.
Nýi vitinn átti að vera stál-
grindarviti, 18 metra hár yfir sjó,
eða 60 fet. Þar á ofan átti að koma
þriggja metra timburhús fyrir
vitaverði, og ljóskerið.
Þetta nýja mannvirki var um
það bil helmingi hærra en fyrir-
myndin frá innsiglingarvitanum.
Og þótt auðvelt væri að gera þetta
á pappírunum, eins og stundum er
sagt, var það örðugt verk að reisa
mannvirki þetta á hinu skreipa
skeri.
Barton hershöfðingi, sem reisti núverandi
vita, seni nú hefur vcrið friðlýstur (sjá
stóru myndina með fyrirsögn greinarinn-
ar).
Fyrst varð að bora fyrir stálsúl-
unum, sem voru 9 talsins.
Sæta varð sjávarföllum við
verkið og aðeins var unnt að vinna
í hægviðri. Vinnudagarnir urðu
þannig aðeins 25 fyrsta árið. Og
tvisvar sinnum skolaði brimið
borvél, sem þó var hlekkjuð með
stálkeðjum í hafið og oft skolaði
verkamönnum af skerinu, þótt
dauðaslys yrðu nú sem betur fer
ekki af því.
En í ársbyrjun 1849 var stál-
grindin komin á sinn stað og vitinn
var fullgerður. 1. janúar 1850 var
kveikt á franska vitaljósinu, sem
magnaði ljós með 15 silfurdiskum,
en olíuljós var í vitanum.
Stöðugt fremur en blikkandi,
var þetta skærasta ljósið á austur-
strönd Bandaríkjanna. En þótt
Ijósið væri gott, skyggði það
nokkuð á gleði manna, að
skömmu áður hafði írska skipið
SAINT JOHN strandað á skerinu
og 143 fórust. Mest innflytjendur
til Bandaríkjanna.
Menn deildu um það, hvort vit-
inn hefði getað afstýrt þessu sjó-
slysi — og einnig um hitt, hvort
hann væri nægjanlega traustur til
þess að þola vetrarbrimið og ill-
viðrin, sem þarna geisuðu á viss-
um árstímum.
Og það segir kannski sína sögu,
að í október 1850, sagði yfirvita-
vörðurinn á Minotsvita stöðu sinni
lausri, því hann vildi ekki hætta
lífi sínu í þessum stálturni, sem lék
á reiðiskjálfi, þegar óveður geis-
uðu. Nýr var ráðinn í hans stað,
enda taldi hönnuður vitans þetta
vera sjúklega lífshræðslu, fremur
en að eitthvað væri að vitanum og
styrkleika hans.
Veturinn leið og Benett yfir-
vitavörður og aðstoðarmenn hans
tveir, fengu að kynnast því, að
mikið gat reynt á vitann á
Minotskletti. Vitinn skalf og titr-
aði í átökum við brim og storm.
16. mars 1851 gjörði mikinn
storm, sem stóð í nokkra daga. Þá
urðu skemmdir á burðargrind vit-
ans og bát vitavarðanna, sem
varðveittur var í davíðum ofarlega
á vitanum (sjá mynd).
11. apríl sama árið sendi
vitavörðurinn merki eftir báti til
lands. Óskaði hann eftir að verða
sóttur, svo hann gæti farið til
Boston til þess að fá nýjan vitabát.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 41
Glettingur hf.
Þorlákshöfn
Fiskverkun —
Útgerð
Símar 99-3757 — 3957