Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1925, Side 12

Eimreiðin - 01.07.1925, Side 12
196 VIÐ ÞJÓÐVEGINN EIMREIÐ'* ismanum') frá ófriðarárunum geta bezt borið um það. Tíz^u, stefnur þessar hafa ekki enn náð neinum verulegum tökun1 íslenzkri list eða skáldskap. Guðmundur skáld Guðmundsso11 kvað eitt sinn: Mig varðar ekkert um „isma“ og „istanna" þrugl um list! — Og vafalaust verður íslenzk list svo bezt þegin, að hún len 1 ekki út í öfga »ismanna«. En þessar byltingar í heimi listarinnar eru að nokku leV endurskin hildarleiks þess, sem háður er í viðskiftalífi nútím3115' bæði þjóða í milli og stétta. Því að þótt heimsófriðnum nun Friðarhorfur. pf eigi að heita lokið fyrir nokkrum árum. __________________ þó fjarri því, að friður sé í raun og uerl1 kominn á. Þjóðirnar í Evrópu óttast hver aðra. Englendinðar og þó einkum Belgir og Frakkar óttast uppgang Þjóðver|a og búast við geipilegum hefndum af þeim, eins og þeir, sefíl slæma samvizku hafa. Öryggið skortir og fæst ekki fVr en óttinn er upprættur. Síðustu ytri merkin um ófriðinn mlU hurfu úr sögunni nú fyrir nokkrum vikum, er síðustu leifariafr i n af setuliði Frakka í Ruhrhéruðunum fóru í brott þaðan. p það á vafalaust nokkuð langt í land ennþá, að draumnr inn um frið hér á jörð rætist til fullnustu. íslenzk þjóð hefur aldrei átt í ófriði við aðra þjóð. vopnaviðskifti, sem hér hafa átt sér stað, eru innanlandsy1 , skifti. Auk þess eru nú yfir sex aldir síðan vér höfum ' vopnaviðskiftum svo orð sé á gerandi. Og með sambandslóS unum frá 1918 höfum vér lýst yfir ævarandi hlutleysi nC,rn Friðarhugsjónin ætti því að vera runnin oss í merg og bein fremur en flestum öðrum þjóðum. Vér höfum hlotið sjálfs*^ við' ld' vort styrjaldarlaust. Og það er einkennileg stjórn í rás burðanna, ef heimsófriðurinn hefur óbeinlínis orðið þess andi að vér fengum sjálfstæðið. Vér ættum að geta var þeirri orku, sem. aðrar þjóðir eyða í herbúnað og herva1’nir’ í það að bera friðarorð á milli og styðja að eflingu frl^af 1) Dadaismus af da-da: fyrsta samslafan, sem frá ungbarninu heVr^ tákn upprunalegustu og einföldustu fyrirbæra náttúrunnar, sem ekk‘ ætíð fögur að sama skapi.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.