Eimreiðin - 01.07.1925, Blaðsíða 12

196
VIÐ ÞJÓÐVEGINN
EIMREIÐ'*
ismanum') frá ófriðarárunum geta bezt borið um það. Tíz^u,
stefnur þessar hafa ekki enn náð neinum verulegum tökun1
íslenzkri list eða skáldskap. Guðmundur skáld Guðmundsso11
kvað eitt sinn:
Mig varðar ekkert um „isma“
og „istanna" þrugl um list! —
Og vafalaust verður íslenzk list svo bezt þegin, að hún len 1
ekki út í öfga »ismanna«.
En þessar byltingar í heimi listarinnar eru að nokku leV
endurskin hildarleiks þess, sem háður er í viðskiftalífi nútím3115'
bæði þjóða í milli og stétta. Því að þótt heimsófriðnum nun
Friðarhorfur.
pf
eigi að heita lokið fyrir nokkrum árum.
__________________ þó fjarri því, að friður sé í raun og uerl1
kominn á. Þjóðirnar í Evrópu óttast hver aðra. Englendinðar
og þó einkum Belgir og Frakkar óttast uppgang Þjóðver|a
og búast við geipilegum hefndum af þeim, eins og þeir, sefíl
slæma samvizku hafa. Öryggið skortir og fæst ekki fVr en
óttinn er upprættur. Síðustu ytri merkin um ófriðinn mlU
hurfu úr sögunni nú fyrir nokkrum vikum, er síðustu leifariafr
i n
af setuliði Frakka í Ruhrhéruðunum fóru í brott þaðan. p
það á vafalaust nokkuð langt í land ennþá, að draumnr
inn um frið hér á jörð rætist til fullnustu.
íslenzk þjóð hefur aldrei átt í ófriði við aðra þjóð.
vopnaviðskifti, sem hér hafa átt sér stað, eru innanlandsy1 ,
skifti. Auk þess eru nú yfir sex aldir síðan vér höfum '
vopnaviðskiftum svo orð sé á gerandi. Og með sambandslóS
unum frá 1918 höfum vér lýst yfir ævarandi hlutleysi nC,rn
Friðarhugsjónin ætti því að vera runnin oss í merg og
bein

fremur en flestum öðrum þjóðum. Vér höfum hlotið sjálfs*^
við'
ld'
vort styrjaldarlaust. Og það er einkennileg stjórn í rás
burðanna, ef heimsófriðurinn hefur óbeinlínis orðið þess
andi að vér fengum sjálfstæðið. Vér ættum að geta var
þeirri orku, sem. aðrar þjóðir eyða í herbúnað og herva1’nir’
í það að bera friðarorð á milli og styðja að eflingu frl^af
1) Dadaismus af da-da: fyrsta samslafan, sem frá ungbarninu heVr^
tákn upprunalegustu og einföldustu fyrirbæra náttúrunnar, sem ekk‘
ætíð fögur að sama skapi.