Eimreiðin - 01.10.1926, Síða 30

302
SÁLARLÍF KONUNNAR
eimreiðin’
halda í skefjum; verður það bezt gert með því, að gefa unSu
stúlkunni gott eftirdæmi.
Konunni er borið á brýn, hve gjörn hún sé á að fylðia
tízkunni. Það er satt, og það verður skiljanlegt út frá því, senr
þegar hefur verið sagt. Tízkan er ekki annað en almennings-
álitið, sá dómur, sem meiri hlutinn hefur kveðið upp um eitt-
hvert mál, hvort sem það er nú klæðaburður, ytri háttsenu
eða eitthvað annað. Konan á í hæsta máta erfitt með að taka
ákvarðanir eða kveða upp dóma, þar sem innsýnið leiðir hana
ekki, og það gerir það ekki, nema í sambandi hennar við
aðrar lifandi verur. Þess vegna er svo þægilegt fyrir hana,
að beygja sig undir dóm tízkunnar, og hún á miklu hæ3ra
með að láta sér finnast fallegt, það sem í sjálfu sér er smekk-
laust, heldur en að setja sig upp á móti tízkunni. Sökum
dómgreindarskorts konunnar er þessi þörf hennar að fylðl3
tízkunni alls ekki óheppileg fyrir mannfélagið. Að eins ættu
þjóðfélögin að gæta þess, að tízkunni stjórnuðu hinir þrosk-
uðustu menn og konur á hverjum tíma.
Tilfinninganæmleiki konunnar er mörgum sinnum meiri en
mannsins, því það má svo segja, að hún hugsi með hjartanu,
en ekki heilanum. Þessi næmleiki getur vel farið út í hinar
mestu öfgar, en þó má mannkynið ekki án hans vera. Vftr
konuna leiðir hann meiri sorg en gleði. Konan heldur, að til-
finningar annara séu hinar sömu og jafnnæmar og sjálfrar
hennar. Þess vegna hefur hún hluttekningu með öllu, sem
lífsanda dregur. Hún þjáist með öllu, sem hún heldur að þia'
ist, hvort heldur það eru menn eða málleysingjar. í dýpsta
eðli sínu stendur þessi næmleiki vafalaust í sambandi
móðerni konunnar, því fyrsta ár barnsins verður móðirin sv°
að segja að skynja þarfir þess fyrir það. En alt sálarlíf kon-
unnar er svo mótað af móðerninu, að hún vill flytja um-
hyggju sína og afstöðu til barnsins yfir á öll önnur sambönd
lífsins. Af þessari ástæðu er það, að konan giftist svo oft
niður fyrir sig. Hún tekur ef til vill að sér einhvern drykkiu"
ræfil, og er þá sannfærð um, að hún muni geta bjargað hon-
um. Konunni er nauðsyn að færa fórnir, því meiri fórnir sem
hún fær að færa einhverjum, því meira elskar hún han»-
Oft eru þessar fórnir alveg óþarfar, og sá, sem tekur á món