Eimreiðin - 01.10.1926, Qupperneq 55

E|mreiðin
BEINAGRINDIN
327
Var eins og þessi vera væri að leita að einhverju, sem hún
Sat ekki fundið, og fótatak hennar, fram og aftur um her-
bergið, varð sífelt hraðara. Ég taldi mér trú um, að þetta
v®ri tóm ímyndun, sem stafaði af svefnleysi og æsingu í
^ugunum. Það sem mér fanst vera hratt fótatak var auðvitað
^kkert annað en tíður æðasláttur sjálfs mín. Samt rann mér
kalt vatn milli skinns og hörunds. Ég reyndi að hrinda frá
oiér þessari hvikskynjun og kallaði háum rómi: »Hver er
þar?« Fótatakið virtist staðnæmast við rúmbríkina, og svo
kom svarið: »Það er ég, og er nú komin til að svipast að
^einagrindinni minni*.
Það náði ekki nokkurri átt að sýna af sér óttamerki við
hugarfóstur sjálfs sín. Ég þreif dauðahaldi í koddann og sagði
«ins rólega og mér var unt: »Heldur þokkalegt erindi á þess-
^ni tíma nætur! Að hvaða gagni kemur beinagrindin þér nú?«
Svarið virtist koma úr flugnanetinu yfir rúminu: »Skárri er
það spurningin! í þeirri grind eru beinin, sem bunguðust um
hjarta mitt, æskufegurð mín og yndisþokki tuttugu og sex ára
^ldurs míns áttu þar rætur sem beinagrind þessi er. Hví
skyldi ég ekki vilja sjá hana einu sinni enn?«
»Vitaskuld er mjög eðlilegt, að þig langi til þess«, svaraði
e9, »en þá er bezt þú haldir áfram að leita, en ég reyni að
sofna blund«.
Röddin mælti: »Þú munt vera einmana; gott og vel, ég
^fla að tylla mér hérna á rúmbríkina stundarkorn og rabba
v'ð þig. Áður fyrri var ég vön að sitja á tali við karlmann,
ei undanfarin þrjátíu og fimm ár hef ég ekki annað gert en
reika kveinandi um brunahraun dánarheima, og þar hefur
v>ndurinn verið eini áheyrandinn að kveinstöfum mínum. Nú
®tla ég að tala einu sinni enn þá við karlmann, eins og í
9amla daga«.
Ég fann að einhver settist fast hjá mér á rúmið. Ég sá
ekki annað ráð vænna en reyna að aka seglum eftir vindi og
Sagði því eins ástúðlega og mér var unt: »Það er verulega
lallega gert af þér. Látum okkur tala um eitthvað hugðnæmt«.
»Það hugðnæmasta, sem ég man, er æfisaga mín. Lof mér
segja þér hana«. ,
Rirkjuklukkan sló tvö.