Eimreiðin


Eimreiðin - 01.10.1926, Side 59

Eimreiðin - 01.10.1926, Side 59
Eimreiðin DEINAGRINDIN 331 ® sjálfa mig, var mér oft þungt í skapi, og andvörp liðu upp frá hjarta mínu, sem líktust kveininu í kvöldblænum. En frá þessari stundu var ég aldrei ein. Þegar ég var á 9angi, horfði ég tii jarðar, virti fyrir mér fótaburð minn og hugsaði um, hvað lækninum hefði fundist, ef hann hefði verið viðstaddur og horft á mig. Um miðdegið varð sólarhitinn oft óþolandi. En alt var kyrt og hljótt nema ef ein og ein gleða flaug einhversstaðar í fjarlægð og rauf þögnina með gargi s>nu. Fyrir utan garðinn okkar gekk götusalinn framhjá og in'ópaði hljómskærri röddu: sArmhringir og öklahringir til sölu! Öklahringir úr kristalli til sölu!« Þá var ég vön að breiða rr'jallhvítt klæði á jörðina, leggjast á það og hvíla höfuðið á ^andiegg mér. Hinn handlegginn lét ég hvíla á klæðinu og 9erði mér í hugarlund, að einhver hefði komið auga á þessar ^iúklegu stellingar, að einhver tæki hönd mína í báðar sínar, t>rýsti kossi á rósrauðan lófann og gengi svo burt hægt og hljóðlega. — En ef ég léti nú sögunaenda hér? Hvernigfæriþað?« »Það væri enganveginn slæmur endir«, svaraði ég og varð hugsi. »Að vísu væri hann nokkuð snubbóttur, en ég gæti Vel varið því, sem eftir er af nóttunni, til þess að auka við fi'ðurlagið*. *En það mundi gera söguna of hátíðlega. Hvar ætti glettnin að byrja? Hvað yrði um beinagrindina með glottandi skoltana? Ég ætla því að halda áfram. Undir eins og læknirinn hafði *engið dálítið að gera leigði hann sér herbergi á neðstu hæð ’ húsi okkar, þar sem hann tók á móti sjúklingum sínum. Ég sPurði hann þá stundum í gamni um hve mikið þyrfti af einu e^a öðru meðali eða eitri til þess að drepa mann. Hann leysti fúslega úr spurningum mínum og gat orðið mælskur, ^e9ar þetta umræðuefni bar á góma, svo eg varð ýmislegs askynja um dauðann. Loks varð ást og dauði hið eina sem fylti hug minn. Og nú er saga mín brátt á enda —«. *Nóttin er líka brátt á enda«, tautaði ég. Ég fór að veita því eftirtekt, að læknirinn var orðinn und- arlega utan við sig, og það var eins og hann blygðaðist sín ^Vrir eitthvað, sem hann væri að reyna að dylja fyrir mér. Dag nokkurn kom hann inn prúðbúinn og fékk lánaðan vagn ^róður míns, til þess að aka eitthvað út um kvöldið.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.