Eimreiðin - 01.10.1926, Qupperneq 60

332
BEINAGRINDIN
eimreið'^
Ég réði ekki við forvitni mína og fór inn til bróður mu15
til þess að veiða upp úr honum hvað væri á seyði. í fyrstu
talaði ég um heima og geima og spurði svo eins og af hend-
ingu: »Meðal annara orða, segðu mér, bróðir, hvert setlar
læknirinn í vagninum þínum í kvöld?«
Bróðir minn svaraði stuttur í spuna: »1 dauðann*.
»Ó, segðu mér nú eins og er«, sagði ég biðjandi röddUr
»hvert ætlar hann í raun og veru?«
»Hann ætlar að fara að gifta sig«, sagði hann og talaði nu
ljósara.
»0, er það satt!« sagði ég og hló hátt og lengi.
Ég komst brátt að því, að brúðurin var erfingi að núkj
um auði, læknirinn yrði vellríkur við giftinguna. En hvermS
dirfðist hann að sýna mér þá smán að leyna mig öllu þeSSU?
Hvenær hafði ég beðið hann að vægja mér og giftast ekki •
Karlmönnum verður ekki treyst. Ég hef aðeins þekt þenna
eina mann á æfinni, og þarna uppgötvaði ég þetta alt í einU'
Þegar læknirinn kom inn að loknu starfi, sagði ég við hann.
og réði mér ekki fyrir kæti: »]æja, læknir, svo þér aetlið a
fara að gifta yður í kvöld*.
Það var auðséð á lækninum, að kæti mín gerði hann bæN
sturlaðan og sárgraman.
»Hvernig víkur því við«, hélt ég áfram, »að hér eru eng>r
flugeldar og engin hljómsveit?«
Hann stundi þungan og mælti: »Er þá giftingin sá Ste^'
viðburður — —?«
Ég tók til að hlæja á nýjan leik. »Nei, nei, þetta nær et<ku
nokkurri átt. Hvenær hefur annað eins heyrst eins og það> a
bæði vantaði flugelda og hljóðfæraslátt í brúðkaupið?«
Ég linti ekki Iátum við bróður minn fyr en hann hafði se
um að útvega alt, sem þurfti til þess, að brúðkaupið gæti far'
fram með skrauti og viðhöfn.
Á meðan hélt ég áfram af miklu fjöri að tala um brúðurina.
um framtíð þeirra brúðhjónanna, og um það, hvernig eS 32
aði að taka á móti brúðurinni.
»Segið mér, læknir, ætlið þér að halda áfram að telja
slög, þegar þér eruð giftur?« sagði ég og skellihló. Þótt ern
sé að sjá, hvað fólk hugsar með sjálfu sér, einkum karlæe'111'