Eimreiðin - 01.10.1926, Síða 106

378
RITSJÁ
EIMREIÐlN
Hæpið er, að þau ummæli um ritstörf Snorra Sturlusonar, sem Arngrín1'
ur lærði ber fornrit fyrir (bls 219), sé í raun og veru sótt til fornrita>
heldur hafa menn talið, að þau muni runnin frá Birni á Skarðsá (sia
um það efni einkum Corpus poeticum boreale -I. bls. XXIX). Miður rétt
er að orði komist á bls. 267, að síra Magnús Ólafsson hafi í Laufás-
Eddu fært saman í stafrófsröð kenningar og heiti; væri af því að ráða>
að hann hefði þar samið eins konar Lexicon poeticum, en f raun réttri
er tilhögunin sú, að fletta má upp á algengum orðum og finna hvaða
kenningar eða heiti Edda leyfir að nota í þeirra stað, og líkist því frem-
ur Clavis poetica. Á sama stað er svo að skilja orð P. E. ÓI. sem hefði
síra Magnús átt bréfaskifti við fleiri erlenda fræðimenn en Worm, en
ekkert mun um það kunnugt, að svo hafi verið. Helzt til dauflega virð-
ist það að orði kveðið um Krukkspá (bls. 344), að ekki sé alls kostar
víst, að hún sé eftir ]ón lærða, svo augljóst sem það virðist, að sjón-
hringur Krukkspárhöfundar er einskorðaður við þann hluta landsins, sem
)ón var einna sízt kunnugur, austurhéruð Suðurlands, en það hefur
reynzt rangt, sem áður var talið, að eitt handrit Krukkspár sé með
hendi ]óns, enda eru í því þvílíkar villur, að það getur með engu moti
verið skrifað af höfundi hennar sjálfum. Sálmurinn Náðugasti græðarinn
góði (bls. 569) er ekki að eins prentaður í Höfuðgreinabók, heldur og 1
fyrra parti Litlu Vísnabókar (1757), og höfundur einnig þar táknaður
S. E. S.; í registri, sem dr. ]ón Þorkelsson hefur búið til við eintak
sitt (nú í Osló), leysir hann úr þessu Sjigfús] E[giIs]s[on], og er Þa^
eftir venjulegum skammstöfunarreglum miklu sennilegra en að átt sé við
s[íra] E[inar] Sþgurðsson]. Ekki skilst mér, að vísur síra Hallgríms um
Bjarna Borgfirðingaskáld sé einskært lof, eins og P. E. Ól. vill vera
láta (bls. 711), heldur fremur þvert á móti.
Prófarkalestur er vandaðri en venja er til um íslenzkar bækur. Af
óleiðréttum pennaglöpum hefur þetta eitt fundizt: Sá hluti 495 (f- Þann
hluta), rist 6756 (f. list, sbr. rithandarsýnishornið), skor 6765 a. n. ((•
skör; — hér verður að gera ráð fyrir ranghendu) og tré 7142 a. n. C-
tréð, sbr. hendingar). Stíll höfundar er sterkur, en síður mjúkur, traustu1"
fremur en listfengur. Nokkuð ber á þeim galla, að klifað er um a
sömu orðum (t. d. bls. 145: Þeir Arngrímur hafa kynnzt í utanför Arn-
gríms og verið saman nokkura daga; verður sú utanför Arngríms a^
hafa verið 1602—3 . . ., en ekki í utanför Arngríms 1592—3). Myná'r
eru allmargar í bókinni, bæði af rithöndum manna og, þá sjaldan til erUl
af mönnunum sjálfum. En myndlist barst sem kunnugt er dapurlega sein*