Eimreiðin - 01.10.1926, Side 119

EIMREIÐIN
RITSJA
391
andi sæi sér fært aö hafa ytri fráganginn á næsta hefti snyrtilegri en
á þessu.
Ingunn Jónsdóttir: BÓKIN MÍN. Reykjavík. Prentsmiðjan Acta 1926.
„Bókin mín“ hefur fengið góða dóma — og ekki að ástæðulausu.
Hún er skýrt og skemtilega skrifuð. Frásögnin er blátt áfram, en þó
ekki sviplaus. Þá er ég las bókina, var einmitt sem ég sæti hjá góðri,
Samalli konu, heyrði hlýlega og friðandi röddu, sæi gáfulegt andlit og
atild, en athugul augu.
Efni bókarinnar skiftist í 5 höfuðkafla. Sá fyrsti er „Afi minn“. Er
þar dregin skýr mynd af Jóni sýslumanni á Melum, afa Ingunnar. Virö-
ist kaflinn skrifaður hlutdrægnislaust. Er frásögnin um sýslumann góður
°g viðeigandi inngangur að næsta höfuðkafla: „Melaheimilið fyrir 60
árum“.
Sá kafli er afbrigða skemtilegur, enda er það auðfundið, að höfundur
hefur haft ánægju af að láta hugann flögra til fornra tíma og stöðva.
Alt verður skýrt fyrir augum lesandans, húsaskipun, vinnubrögð, klæðn-
aður, skemtanir o. s. frv. Væri æskilegt, að sem flestir læsu kafia þenn-
an, því að margt má af honum læra, þó að gera verði nú aðrar kröfur
til lífsins en gerðar voru fyrir 60 árum. Melaheimilið, og önnur heimili
svipuð því, voru, eins og höfundurinn segir, traust, vönduð og áreiðanleg
og reglusemin var mikil. En einmitt losarabragurinn einkennir nú fs-
lenzkt sveitalíf, svo sem þjóðlífið í heild sinni. Væri vel, ef menn legðu
þvilíka ást við óðal sitt sem gamla konan, sem bar í poka á bakinu
gróðurmold á grýttar auðnir.
Þriðji höfuðkaflinn er „Fyrstu endurminningar mínar". Þar er auð-
vitað ekki sagt frá neinum stórviðburðum, en svo er sem ylur fylgi orð-
unum. Mundu sumar smásögurnar sóma sér vel í barnalesbók.
Þá korna skemtilegar og ramíslenzkar mannlýsingar. „Glerbrot á
Hannfélagsins haug“. Segir höfundur frá fimm af þeim flökkurum, er
hún kyntist í æsku, Hannesi stutta, Helga fróða, Stefáni halta, Sölva
Helgasyni og Þorgrími Laxdal. Margir þeirra, er flökkuðu um landið í
Þá daga, voru menn gáfaðir og fróðir. Höfðu þeir merkilegt hlutverk
Weð þjóð vorri, þótt eigi nytu þeir mikillar virðingar. Merkilegastir af
Þeim flökkurum, sem höfundur segir frá, hafa þeir verið Helgi fróði og
Sölvi Helgason. Helgi hefur verið gáfaður, Iisthneigður og frjáls í hugs-
Un. enda segir höfundur: „. . . og tæpast stend ég í jafnmikilli þakkar-
skuld við neinn, sem ég hef þó jafnlítið verið með, og Helga fróða“.