Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 52

148
ALDURTILI ARNALDS
EIMREIÐIN
vita að óreyndu, hvort flæðarmálið var fémunalaust eða þá
með einhverri guðsblessan.
Bóndi gekk fram með elfi héraðsins til sjávar. Hann þekti
þessa leið svo, að hana mundi hann rata blindandi. Nú var
eigi fullljóst af degi, og hafði áin á sér ófagran blæ í skím*
unni, morandi af krapaförum, sem straumurinn bar með sér
til sjávar. Þau rákust á skarir, sem lágu að löndunum og
ýldi í og skrjáfaði, þegar þessi helköldu dauðýfli rákust á eða
nérust saman. Veðráttan stóð á öndinni aðra stundina, en
andaði hitt augnablikið kaldri nepju um göngumanninn, þar
sem hann tifaði leið sína, flausturslega, á skinnskóm með opna
vetlinga á höndunum og vanbúinn að öðru leyti. Arnaldur
ætlaði að ganga sér til hita — að gömlum vana. Þegar ut a
rekann kom, blasti við brimgarðurinn í fullbirtingu dagsins.
Landbáran lék sér í flæðarmálinu, kastaði upp og dró að
sér þarablöð og kerlingarhár og lét löðrið fjúka. Fáeinir
grámávar sveimuðu yfir ströndinni og tveir hrafnar. En send-
lingastangl hljóp eftir flæðarmáli. Þeir höguðu sér eins og
börn, sem koma að hroðnu veizluborði.
Arnaldur skundar eftir fjörunni og finnur einn rekadrumb
í flæðarmáli, tveggja faðma langan, miklu þyngri en svo, að
hreyfður yrði með afli meðalmanns. Þessi forkur er rennvot-
ur, og bylgjan gengur á honum. Arnaldur rekur í hann fótinn
og lætur hann liggja. — Þenna þrjót hefur borið að landi
nándarnærri ósnum. Bóndi horfir ýmist á drymbið eða 3
krapaförin, sem áin Iyppar út í fjörðinn. Svo snýr hann heim-
leiðis og hleypur við fót.
Kalda loftið leitar ofan af landinu og út á fjörðinn og
gerir gust móti bóndanum, sem leitar inn á hann, þar sem
fötin eru gisin. Honum verður kalt á höndunum, ber sér og
leggur þær svo á bakið, ber sér aftur og kastar þeim enn a
nýjan leik á spjaldhrygginn. Hann herðir gönguna, og nseð-
ingurinn herðir sig að sínu leyti. Þeir hnyppast á þangað >'
Arnaldur kemur heim að bænum. Þar skilur með þeim. Gus*
urinn fer út í bláinn, en bóndinn inn í eldhúsið. Hann stað
næmist við stóna og kastar vetlingunum á hana, lítur
konu sinnar, sem stendur þar við strokkinn og skekur harm
með annari hendi, en bakar flatbrauð með hinni.