Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 55

EIMREIÐIN
ALDURTILI ARNALDS
151
Þann streng, kona, að láta hana hjálpa þér með bæjar-
verhin til dæmis núna.
Núna er hún ekki heima, svaraði konan og seildist niður í
sírokkinn eftir smérinu.
Hlaðgerður ekki heima! — Hvert fór hún?
Inn að Litla-Ósi.
Til hvers þangað? Sendir þú hana?
Nei. Hún fór að gamni sínu.
Að gamni sínu! Núna í þessu færi og útliti. Á völtu skón-
nm eða hvað? Hælaháu, hælamjóu skónum? Ekki þó ein?
Nei. Hún fékk fylgd.
Nú snérist Arnaldur á hæli og blés við.
Það er þá svona komið, að Hjalti litli er svona kominn í
snöruna! Guð hjálpi okkur öllum! Ég get ekki annað sagt.
Oq hann lötrar í þessa ferð, með þessari drós, og heyið úti
°9 veturinn kominn á. Mikill andskoti er vita annað eins. Og
betta átti ég eftir að lifa! Og við bæði tvö!
Asgerður var búin að kræla smérið upp úr strokknum og
fór að hnoða það og hnuðla úr því mjólkina. Hún leit ekki
UPP. en mælti hægt:
Við skulum taka þessu með stillingu og vona hins bezta.
t*að er ekki ný bóla, að karlar og kerlingar líta smáum aug-
um á tengdadætur sínar, sem vonlegt er, því að hver kyn-
slóð, sú gamla og sú nýja, hefur sitt sjónarmið, hvor um sig.
Hlaðgerður er ung og tekur sér fram, þegar skyldan og
''fsnauðsynin kalla til hennar. Og ég man þá dagana, að
^óður þinni þótti ekki mikið koma til mín, þegar ég kom
hérna að Ósi, og einhvern dám munt þú hafa dregið af henni,
a^ því leyti. Eða hefur þú ekki alla æfina haldið því fram,
hvenfólkið væri munaðarvara?
Arnaldur snaraðist nú út úr eldhúsinu, en kom aftur eftir
stu<ta stund.
Hann mælti og hristi höfuðið:
Víst er kvenþjóðin munaðarvara, þessi unga. Nú koma
Pai>. skötuhjúin, sonur þinn og hún. Og hann leiðir hana,
aumingja barnið hann Hjalti. fíann, sem átti og á að taka
þessu búi, en hefur nú brjálast á þessu óláns sumri. Ég
eVrði hláturinn í þeim. Og hann er víst búinn að gleyma