Eimreiðin - 01.04.1928, Blaðsíða 82

178
LÍKAMSMENT OG FJALLAFERÐIR
EIMREIDIN
fjallaþjóðir, og mér til mikillar sorgar séð, að okkur skortir
margt á við sumar þeirra í líkamlegum efnum. Fyrir öllu þessu
liggja ástæður, sem ég hirði ekki um að greina, því hér er
talað um það, sem er, en ekki um það, sem átti að verða.
Okkur gengur illa að skilja, að við, afkomendur víkinga og
berserkja, eigum eftir að berjast við tæringu og líkamlega
rotnun. En við megum ékki láta gamla gullaldardrauma villa
okkur sýn. Við getum ekki vænst framfara nema því aðeins,
að við þorum að horfast í augu við sannleikann.
Það er eðlilegt, að ég verði krafinn sannana, en þar stend
ég illa að vígi, því eins og áður var sagt, ér ekki hægt að
sanna Iíkamsþroska þjóða með mælingum eða fegurðarsam-
kepni. — Þetta er algerlega samvizkuspurning. Þó skal gerð
tilraun til að sýna, hve líkamleg vanhirða og vesaldómur
hefur farið illa með þjóðina. Mér fellur þungt að tala um úr-
kynjun og lífræn mistök sökum þess, að ég ber takmarka-
lausa virðingu fyrir líkama mannsins, og veit hvað þeirri dá-
samlegu byggingu er oft misboðið af þekkingarleysi og vit-
lausum siðferðiskreddum.
Ég vil í stuttu máli skýra frá athugunum mínum á eðli
líkamlegrar afturfarar Islendinga — eða þeim augljósustu van-
hirðumerkjum, sem jafnvel er hægt að sjá á alklæddu fólki-
Við skulum athuga fólkið á götunni. Það fyrsta, sem við
tökum eftir, er, að meiri hluti karlmanna hefur hendurnar í vös-
unum bæði vetur og sumar, höfuðburðurinn er ófrjálsmann-
legur, göngulagið dragandi og ber með sér fá viljamerki.
jafnvel sumir ungir menn hafa vott af ístru; þó axlirnar
séu breiðar, er brjóstið oft innfallið og hálsinn stuttur.
Við eitthvert götuhornið stendur maður með merki iðju-
leysis í hverjum drætti. Augun eru sljó, og hökusvipurinn
ber vott um festuleysi, ennið er lágt, litlaust hárið vaxið að
gagnaugum. í andlitsdráttum vottar fyrir skekkjum, því vits-
munalíf mannsins er klofið, eyrnasneplarnir eru vaxnir við
vangann, og æðarnar við gagnaugun bera vott um litla blóð-
rás til höfuðsins. Axlablöðin eru sigin, handleggirnir bognir
og hanga fram, með olnbogana út á við; þeir hafa með
þunga sínum lækkað legu bringubeinsins um 3—4 þumlunga
og þar með raskað réttri stöðu rifjanna og beygt hrygginn-