Eimreiðin - 01.04.1928, Side 20

116
KAIRO-FOR
eimreiðin
fórum að spyrja hann, hvers vegna hann væri að þessu hringlh
en sagði eitthvað í þá áttina, að hann væri að komast á rétta
leið. Við farþegarnir urðum fámálugir, og ég fyrir mitt leyti
fór að átta mig á stjörnunum til þess að verða ekki átta-
viltur. Það var auðgert að finna stóra björninn og pólstjörn-
una og þar með áttirnar. Annars höfum við líklega allir hugs-
að eitthvað líkt: Hvort mannfýlurnar ætluðu að gera okkur
nokkrar glennur. I þessum krókum var okkur enn meira
mein að ljósleysinu en áður, því Fordvagninn, sem var 3
undan og átti að lýsa báðum, átti nóg með sjálfan sig>
en við urðum að gaufa þetta við litla glætu. Loks mistuiu
við alveg sjónar á samferðavagninum, og litlu síðar nam okkar
vagn staðar. Bílstjórinn fór að huga að flösku sinni og
slökkva þorsta sinn og fór að engu óðslega. Brátt fórum við
þó á kreik aftur, og var stefnan engu vissari en fyr. Alt 1
einu sáum við eld í fjarska í vestri, og sagði bílstjóri, að nu
væri öllu óhætt, en stýrði þó í alt aðra átt en eldurinn uar-
Við gátum ekki setið lengur á okkur að taka ferðalaginu >
spaugi, og sagði einhver, að mannætur hefðu náð í hinn vagn'
inn og væru nú að búverka. Rétt á eftir vissum við ekk*
fyrri til en við vorum komin á sléttan og breiðan veg °8
héldum nú óðfluga á eldinn. Kom þá í Ijós, að hann brann uið
tjöld vegamanna. Fengu nú allir málið aftur. Vegurinn er ekk>
lagður vegur, heldur jafnað til og rutt á sandinum, en hann
er hlemmigata, jafnágæt yfirferðar og þjóðvegurinn á wiU1
Súez og Kairo. Eftir nokkra stund sáum við Ijósvarp, ýmlS*
upp í loftið eða í allar áttir. Þetta var þá Fordbíllinn, sem
hafði numið staðar og var að svipast að okkur. Þar var
sæluhús á sandinum, stóreflis bygging. Mér steigst það vera
um 120 fet á lengd og um 60 á breidd. Það var raunar
fremur byrgi en hús, því það var þaklaust. Veggirnir vorrl
sjálfsagt 6 álnir á hæð, hlaðnir upp úr hnausum úr sólba
aðri leðju frá Nílárbökkum, en það er mjög algengt bySS
ingarefni í Egyftalandi. Byrgið var alt sundurstíað í kyma
bása. Þar geta ferðamenn hvílt sig og úlfalda sína, og
eða
ekki
þarf að óttast regnið. Síðan var haldið af stað aftur. Vegur
inn hélst jafngóður, og landið varð hæðóttara eftir því s®nl
vestar kom. Ekkert sást nema stjörnurnar og dimm eV