Eimreiðin - 01.04.1928, Síða 54

150
ALDURTILI ARNALDS
EIMREIÐlN
Það tekur því ekki, ég fer að strjúka ofan í hann og —
Hún þagnaði og rétti höndina lausu að kökunni og snéri henni.
Og — hvað? mælti Arnaldur stygglega. Hvaða og — var
þetta, sem þú kyngdir?
Ef þú vilt fá að heyra það, svaraði hún, þá get ég bætt
úr því; ég ætlaði að segja — og láttu mig hafa frið við mín
verk — meðan ég get staðið. Mér finst ég eiga heimting á
því að hafa frið. —
Arnaldur hopaði frá strokknum og hvesti augun á konu sína.
Hvaða stygð er þetta, Ásgerður? Hvaða ófrið hef ég haft
hér í frammi, ef ég mætti spyrja?
Ásgerður leit á stóna og til vetlinganna.
Heldurðu að ég hafi ekki séð, hvernig þú breiddir úr vetl-
ingunum þarna, svoleiðis að götin væru augljós; heldurðu að
ég skilji ekki mælt mál? Og heldurðu að ég viti ekki, hvað
kallar að hér innanbæjar? Finst þér og sýnist þér, að ég
hafi ekkert á minni könnu?
Arnaldur leit í kringum sig og þó skyndilega.
O-jú, kona! Ég veit að þú hefur ýmislegt að gera og nóg
til að dunda við. En því notarðu ekki þessa stúlku, sem "
sem hingað kom í vor — þessa tilvonandi tengdadóttur þ'na-
Til hvers var hún tekin? Til að sofa fram á miðjan dag, eða
hvað? Hún er líklega óvöknuð enn. Ef þú þarft að bæta því
við verkin þín að klæða hana og lagfæra á henni hárið, sem
ekkert er, og toga upp um hana silkisokkana, þá er meira en
nóg á þinni könnu. En er það mér að kenna?
Ásgerður losaði um strokklokið og tók til að strjúka ofan
í hann og mælti:
Það er okkur báðum að kenna, að hún er hér. Þú vild*r
fá kaupakonu og samþyktir þetta, að hún kæmi. Ef það er
rétt að segja, að hennar hingaðkoma sé einhverjum að kenna,
þá er þér bezt að stinga hendinni í þinn eigin barm.
Arnaldur svaraði heldur hvatskeytlega:
Ég vissi engin deili á þessari stássrófu —.
Ég ekki heldur!
En nú veiztu deili á henni. Nú veiztu, að taka verður >
strenginn.
I hvaða streng?