Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 62

158
ALDURTILI ARNALDS
EIMREIÐlN
Því þá ekki okkur öllum? mælti Ásgerður og vatt úr
leppnum.
Já, ég segi það! svaraði hann.
Þér er bezt að hátta! Arnaldur, ég skal hlúa að þér.
Já, ég veit það, að þú hlúir að mér, eftir því sem nú er
unt að gera. Nú er ég orðinn eins og krapaförin hérna í
ánni.
Ásgerður slepti verkinu og tók í hönd hans, ískalda og
loppna.
Komdu nú og háttaðu, ég skal hlúa að þér með öllu móti.
Þú hefur farið óvarlega og —.
Hún hætfi við niðurlag setningarinnar.
Já, víst fór ég óvarlega, en ég ætlaði 'að slökkva í mér
óróann. Eg gat ekki á mér setið að horfa á þessa eyðilegg"
ingu alla saman. Ég vissi það fyrri en í dag, að þessi ráð-
leysa mundi ríða mér að fullu.
Hjónin gengu inn í baðstofu, og þar háttaði konan mann-
inn. Hann var búinn að fá köldu og skalf allur. Ásgerður
breiddi á hann tvær dúnsængur. Að því búnu fylti hún þrjár
flöskur heitu vatni og lét þær undir sængurnar, færði þasr til
og gætti þess, að þær brendu hann eigi.
Kaldan þvarr eftir æði-fíma. En í hennar stað kom hita-
sótt, sem hertók líffærin.
Ásgerður sat hjá sjúklingnum og fylgdi eftir breytingun-
um, sem gerðust og ágerðust. Þegar beinverkirnir byrjuðn,
mælti hún:
Nú verður Hjalti að bregða við og fara eftir lækninum.
Arnaldur hafði legið með lokuðum augum, en nú leit hann
á konu sína og mælti:
Það er vita-þýðingarlaust. Hann gerir ekkert við mig, Se*‘
ur ekkert, enda kæri ég mig ekki um annað en —.
Ásgerður þrýsti hönd hans og mælti:
Annað en hvað?
Ég kæri mig ekki um annað en, — hann þagnaði og ^
aftur augun um stund. Svo leit hann aftur á konu sína, "
ég kæri mig nú ekki um annað en það, að skeiki að skóp"
uðu. Ég er búinn að vinna mitt dagsverk og ræð ekki vi