Eimreiðin - 01.10.1928, Blaðsíða 14

318
ALTARIÐ
EIMREIDIN-'
og að endingu staðnæmdust þau við hrjóstuga hæð, þar sem
hellubjargið gnæfði upp úr nöktum jarðveginum.
Þau gengu upp á efsta topp hæðarinnar. Uppi yfir þeim
breiddist himininn, heiðskír, blár og óendanlegur. Sólin helti
brennheitu geislaflóði næstum því þráðbeint niður á hellu-
bjargið, sem var glóandi undir fótum þeirra. —
Hér reisti Adam altari og helgaði guði þeim, hvers raust
hann hafði heyrt í skóginum, þeim guði, sem hafði látið sá!
hans fæðast. —
Það var fyrsta altarið, sem bygt hefur verið —, en upp frá
þeim degi hefur mannsandinn jafnt og stöðugt haldið áfram
og reist hvert altarið eftir annað, án þess nokkurntíma að
gefast upp eða þreytast.
Niðjar Adams hafa haldið göngu hans áfram um alla jarð-
kringluna, og þeir hafa reist ölturin á hæðum og fjöllum, í döl-
um og eyðimörkum, á barmi eldgíganna — og við hið yzta hat
Borgir hafa verið bygðar. Borgir hafa verið eyðilagðar og
jafnaðar við jörðu. En ölturin hafa verið reist, fyrir gamla
guði og fyrir nýja guði, bæði þar sem hornsteinn var Iagður
og þar sem rústirnar ruku — og reykur brennifórnanna hefur
stigið til himins.
Barn fæddist, og foreldrarnir reistu altari af fögnuði og í
þakklætisskyni. Barnið óx upp og bygði eigið altari — varð
gamalt og dó, og niðjarnir reistu altari — í þakklætisskyni.
Tveir elskendur, sem mætast á jörðunni, byrja á því að
byggja brú úr sólar-mistri og mánageislum, og þar sem sálir
þeirra mætast á miðri brúnni, reisa þau altari og leggja hjörtu
sín í eldinn sem brennifórn handa guði þeim, er gaf þeim
dreymda sælu ástarinnar.
Vísindamaðurinn á sitt altari, bóndinn sitt, presturinn sith
konungurinn sitt. — Meira að segja sá, er neitar tilveru allra
guða, á sér þó altari, sem hann hálfóafvitandi hefur reist
einhversstaðar inni í einhverjum afkyma sálarinnar. . . ■
\J.
Adam og Eva lifðu og hurfu aftur niður í hina svörtu frjo
mold jarðarinnar.