Eimreiðin - 01.10.1928, Blaðsíða 42

346
LIFA LÁTNIR?
EIMREIDIN
heimi. Því nánar sem vér rannsökum hinn sýnilega heim,
þeim mun sterkari verða líkurnar fyrir því, að hann hljóti
að vera aðeins lítið brot af allri tilverunni. En svo kemur
spurningin um það, hvort maðurinn sé ekki leiksoppur nátt-’
úruaflanna, því munurinn verður svo stórkostlegur milli smæðar
mannsins og hinna lögmálsbundnu firna-stærða himnanna.
Hvað megnar veslings smábarn, sem er að deyja úr ólækn-
andi sjúkdómi á einhverjum spítalanum hér meðal vor, á móti
geigvænlegum hrikaleik náttúruaflanna í alheiminum? Hver
hirðir um þjáningar þess og andvörp? Og hvaða heimild er
til þess að trúa því, eftir að litli, veiki lífsneistinn þess er
sloknaður, að sami neistinn eigi eftir að blossa upp aftur
bjartari og fegurri í öðrum sælla heimi? Sé spurning bréf-
ritarans þessi í raun og veru, þá er fullnægjandi svar að finna
í trúarbrögðunum. En þá má ekki miða stærðarhugtakið við
ljósár og sólkerfi, heldur ber að miða mikilleikann við hið
sanna, fagra og góða, sem mætir oss í lífinu. Ef vér notum
þann mælikvarða og gerum ráð fyrir alfullkomnum anda í
þessum skilningi, þá hlýt ég að vera eir.s mikils virði í hans
augum og sólkerfi himnanna. Því fyrir sjónum alfullkominnar
veru er ekkert lítilvægt, ekkert öðru fjær í því að vera einn
liðurinn í hinni miklu heimssmíð. Kristni dulspekingurinn ind-
verski, Sadhu Sundar Singh, hefur túlkað þessi sannindi með
því að taka dæmi af lægstu skeldýrunum, sem í sjónum lifa-
Ein tegund þeirra er búin næfurþunnri, himnukendri skel,
sem brotnar við nálega hvað litla snertingu sem er. En se
stormur í aðsigi, leitar dýrið litla djúpt í faðm hafsins, sem
bæði verndar það og varðveitir. Eins er því varið með af-
stöðu mannssálarinnar til hins alstaðar ríkjandi og alstaðar
umlykjandi veruleika, sem vér lifum, hrærumst og erum í. Alt
hlýtur að standa guðsvitundinni jafnnærri, því guð er upP'
spretta allrar tilveru. Bréfritarinn spyr að vísu ekki um guð.
heldur um það, hvort vér höldum áfram að lifa eftir dauðann.
í þessu er bréfi hans einkum áfátt. Hann ásakar prestastétt-
ina fyrir rökþrot og tómlæti við að skýra þetta mikilvæga
málefni, spurninguna um framhald lífsins. Hann hefur þar
mikið til síns máls, en sökin er ekki prestanna eingöngu-
Sannleikurinn er sá, að afneitun trúarinnar á annað líf, sem