Eimreiðin - 01.01.1929, Qupperneq 106

86
HALLGRÍMUR
EIMREIÐIN
III.
í>að var voðalegt að skilja manninn þarna eltir. Auðvitað
vissi ég ekki, hvað að honum gekk. En mér fanst það nokkurn
veginn óhugsandi, að hann héldi lífinu, ef hann lægi þarna,
hver veit hvað lengi. Alt annað en víst um sjálfan mig líka.
Því að ég fann, að frá honum gæti ég ekki farið.
Þá mundi ég eftir sleðanum, sem hann hafði skilið eftir
við vörðuna. Eg varð að reyna að búa þar um hann og
koma honum þann veg til bygða. Ég bjóst við, að erfitt
mundi það verða, í því veðri og þeirri þæfings-ófærð, sem
var að koma. Það virtist full-torsótt að ná náttstað laus og
liðugur. En betra var að seljast einhverstaðar að uppgefinn,
eftir að hafa gert það, sem í mínu valdi stóð, en að hlaupast
frá honum, eða setjast þarna að. Ég varð að reyna sleðann.
Og það gerði ég.
Ég sótti sleðann að vörðunni og bjó um Bjarna svo vel
sem ég gat, hafði pjönkur hans undir höfðinu á honum og
batt hann við sleðann með snærum, sem böglar hans höfðu
verið bundnir með. Og þá þrammaði ég af stað.
Langa leið hugsaði ég ekki um annað en það, hvernig ég
fengi borgið okkur — og naumast um það. Ég þrammaði og
þrammaði að mestu hugsunarlaus. En ég beitti á það öllu
því afli, sem í mér bjó, að halda áfram. Ég varð að nema
staðar við og við, til þess að kasta mæðinni. En eitthvað var
það í þessari baráttu við dauðann, sein hresti sál mína — ‘
meðvitundinni um það, að dauðinn væri á næsta leiti og að
ég yrði að leggja fram alla krafta mína, ef hann ætti ekki
að hremma okkur. Ég hafði háð svo margan kappleik, sem
ég hafði séð á eftir, að ekki hafði verið annað en hégómi-
Þessi leikur var að minsta kosti þess verður, að ekki yrð‘
gefist upp fyr en í fulla hnefana. <
Og þegar komið var fram á kvöld og myrkrið var dottið
á, tók loks að halla undan fæti. Jafnframt fór veðrinu
slota; ofanhríðin varð minni og að lokum engin. Ég fór
sjá hér og þar í heiðan himininn. Oft hefur sú sjón gla^
mig; en líklegast aldrei eins mikið og þá.
Bjarni var altaf meðvitundarlaus og ekki bærði á honuiu