Eimreiðin - 01.01.1935, Qupperneq 58

-16
r\DiRvmxi)ix
EIJIREIÐIH
Benedilct var alls ekki listrænn sjálfur, þótt hann þættist
vera það meðan á tilhugalifinu stóð, en hann var duglegur
stórkaupmaður af nýrri tegundinni og átti nýtizku-hús og
húsgögn, sem engin voru hærri en venjuleg vatnsfata, og var
stór og myndarlegur maður. Hann var athafnamaður, seni
vakti traust með ákveðinni og kurteisri l'ramkomu, en enginn
málskrúðsmaður og fremur fátalaður.
í öllum veizlunum og kvöldboðunum eftir hrúðkaupið var
það nýja frúin, seni hreif alla með listræni sinni og ekki sízt
mann sinn, sem aldrei varð þreyttur á að hlusta á hana, þeg'ai’
hún á sinn vndislega hátt útlistaði verkun hljóma, lita og orða
fyrir aðdáendahóp ungra kvenna, en einkum þó karla.
Venjulegast þagði hann, en það tók hún fyrir djúpskygni og
merki upp á sterka undirvitund. Astin var því heit og gagn-
kvæm, og margir öfunduðu Benedikt af þessari konu, seni
með tveim orðum og' vndislega þunglvndislegri handbendingu
gat lýst vitskerðing Hamlets eða með tveimur dúfutónum og
höluðhreyfingu sagt alt innihald Tristans og Isolde Wagners,
gat með einni vísu eftir Burns eða Fröding töfrað hvern mann
og sungið „I.eise flehen“ og „Sapphisehe Ode“ svo vel, þótt
hún hefði litla rödd, að hálfur hærinn hermdi þau eftir henni
í viku.
Húsmóðurstörf þurfti hún ekki að fást við. Þau gerði systir
Benedikts og vinnukona, svo að frúin hafði nægan tíma til
heimsókna á öllum tímum dags og varð æ listrænni. En menn
eru nú ekki alt af heima og þurfa sumir eitthvað að gera, svo
að frúin sat stundum heima og stundaði sjálfa sig, á meðan
Benedikt var á skrifstofunni.
Þá kom Karl .lósep.
Hann hafði lengi verið við skrifstofu- og bankastörf í Eng-
landi, en var nú kominn heiin, og heyrst hafði að hann ætlaði
að ko.ma á stofn hér einskonar nýtízkubanka, með innlendum
fjársafnaði — og erlendu fé. Þeir Benedikt voru gamlir
kunningjar.
í fáum orðum sagt varð þessi alkunni þríhyrningur til.
sem stundum er dálítið varhugaverður, og Karl Jósep varð
daglegur gestur á heimili Benedikts.
En sá, sem mest gladdist yfir þessu, var Benedikt, því nii