Eimreiðin - 01.01.1935, Qupperneq 96

84
MÁTTAKVÖLDIN
EIMREIÐIN'
þetta i huganum jafngreini-
lega, hvort sem maður hefur
augun opin eða aftur. Haltu
þessari æfingu áfram þangað
til þú getur leikandi horft á
hvað sem þú vilt í huganum í
fimtán mínútur, án þess að
nokkur önnur hugsun komist
að. Þegar þú hefur náð þessii:
valdi fyrir fult og alt, fær
hugsun þín á sig sýnilegt
gervi, svo að maður, sem hjá
þér stendur, getur séð sýnina
jafnskjótt og þú sérð hana
sjálfur í huganum. Það er í
rauninni þessi aðferð, sem
fakírarnir beita, þegar þeir
gera mönnum sjónhverfingar,
og með henni er hægt að
framleiða hverja þá mynd,
sem maður óskar. Sjálfur hef
ég orðið fyrir því, að gerving-
ur (materialization) vinar
míns birtist frammi fyrir mér,
og var vinur minn þó á því
augnabliki i mörg þúsund
milna fjarlægð. Þó tók ég i
hönd gervingsins og talaði við
hann og hann við mig. 1 sama
skiftið sá ég vin minn, sem
er nafnfrægur doktor í lækn-
ísfræði, einnig takast í hend-
ur við gerving, sem síðan rétti
honum minjagrip, er hann á
enn í dag. Hér er mikið efni
til umhugsunar.
Þessi kraftur er orsök allra
gervingafvrirbrigða og modus
operandi hins margumþrátt-
aða indverska reipagaldurs,
sem ég mun lýsa nánar síðar
í öðru erindi. Vér hér á Vest-
urlöndum köllum þessar sýn-
ir dáleiðslufyrirbrigði og höld-
um, að þar með sé málið
skýrt (alveg eins og ef ein-
hver græningi teldi það full-
nægjandi skýring á endur-
skini guðs dýrðar að kalla
það „aðeins blóm“), en til-
veran er annað og meira en
nöfnin tóm, og sannleikurinn
sá, að fólk það, sem séð hef-
ur indverska reipagaldurinn
eða önnur slík fyrirbrigði, er
alls ekki sofandi, heldur glað-
vakandi. Fyrir nokkrum dög-
um var ég að tala við óbrot-
inn skósmið, (en stóran
anda, eigi að síður), sem
hafði orðið þess áskynja, að
hann var gæddur meðfædd-
um hæfileikum í þessa átt.
Hann sagði mér, að hann hefði
eitt sinn staðið fyrir utan
dyrnar á búð sinni og einbeitt
huganum á ímyndaðan gull-
pening í göturæsinu, ekki í
því skyni að hafa áhrif á alla,
sem fram hjá gengu, heldur
til þess að velja á þenna hátt
einhvern „næmgeðja“, sem
hægt væri að vinna með.
Margir fóru framhjá án þess
að verða nokkurs varir, en
loks lievgði stúlka ein, sem