Eimreiðin - 01.10.1935, Side 31

Eimreibin
hvítabjarnaveiðar í þingeyjarsýslum
391
,eRgu þau á land um alt Norðurland og á Austfjörðum, suður
lJUl alla lirði, jafnvel suður í Hornafjörð, og upp um Fljóts-
^‘dshérað og alla leið upp á Hrafnkelsdal. Mörg af þessum
1Um Yoru unnin. Víðast hvar munu þau ekki hafa gjört neinn
^ aða á mönnum eða búpeningi. Árið 1895 voru 4 birnir
ePmr á Hornströndum. Það sem af er þessari öld hefur
eilð Htið um bjarndýr hér á landi, enda ekki mikil ísaár,
Ueilla helzt 1918. Þá kom nokkur slæðingur af hvítabjörnum
g lsnum, og voru sum þeirra unnin.
s ^ hel undanfarin ár reynt að safna saman öllum þeim
(í í’’nnin um hvítabirni hér í Þingeyjarsýslum, sem ég hef
? ^ðalleSa eru þær frá seinni hluta 19. aldar, og svo
dxiar frá 1918. Eru sögurnar skráðar hér á eftir og byrjað
M. 001 lj,
F,. ’ Sem eru elztar og heimildirnar ekki eins áreiðanlegar.
Mð hah;’erður þjóðsagnablær kominn á sumar þeirra. Læt ég
^1 llasögn heimildarmanna minna haldast orðrétta.
h'd'111 , ð 61 8U1UUI sögn, að vetur einn, er ísar lágu við land,
len<v^V^a^jörn einn< stór og ægilegur, sezt að og haldið til all-
l,. rtl nalægt miðri Reykjaheiði. Vetrarferðir um heiðina höfðu
öýrið 10 a lllðar> en lögðust nú að mestu niður af ótta við
Uin'i Vai einn Keldhverfingur, sem fór óhikað ferða sinna
KH'n 61Ölna' ^111 hann atgeirsstaf einn mikinn, er hann bar
Vej. n 1 llendi, og réði dýrið aldrei að honum. Eitt sinn um
0g h 11111 Var Keldhverfingur þessi á ferð norður yfir heiðina,
sein farið lraiu hjá birninum á svo nefndum Hellum,
Sæiuh-Uinnarlega ^ ^161®11111'' ^11 ÞeSar hann kom norður fyrir
Uorg. SSIllula’ mætir hann manni lir Reykjahverfi, sem að
i,Vn 11 ieoni °8 ætlaði heim til sín. Spyr hann Keldhverfing-
Helium llÝriÖ’ og segist hann hafa farið fram hjá dýrinu á
gejr nUln' ^iÖur hann þá Keldhverfinginn að lána sér at-
fvr.tS!dfÍnn’ °§ §erÖi hann það, því hann óttaðist ekki dýrið
hann — ’ - ........
itlgSi’n°6’ llelflur hver sína leið. Segir ekki af ferð Reykhverf-
dýrini: iyi en hann kemur inn á Hellurnar. Þar mætir hann
°§ teh ffjFlð ræÖst ekki á hann, en athugar hann um stund
Ulerki Ul SV° a las 1 sl°® Keldhverfingsins. Síðar sáust þess
* dýrið hufði náð honum í brekkum nokkrum, sem
u‘in ,
0 þann atburð kendar, og nefndar Varnarbrekkur.
var kominn svona langt norður. Nú skilja menn-