Eimreiðin - 01.10.1935, Blaðsíða 33

E'MReiðin HVÍTABJARNAVEIÐAR í IHNGEYJARSÝSLUM
393
Staf
sínum og grýtir í dýrið. Fer svo fram um hríð, að dýrið
Sækir að bónda, en hann reynir að verjast með grjótinu. Var
nu hóndi mjög farinn að mæðast í viðureigninni, en ásetur sér
Verjast meðan auðið sé. Segir hann þá við björninn: „Nú
Gr, a® skerpa sig eða skríða burtu.“ Og gerir harða hríð að
y 111111 nieð grjótinu. Snýr bangsi þá i burtu og fer sína ieið
n<nður heiðina. Heldur nú hóndi áfram heim að Þeistareykj-
n->n, og var heimkoman, eins og hann hafði grunað, sorgleg.
ann hann í bænum aðeins litlar leifar af líki konu sinnar og
v<n kennar öll rifin og blóðug. Hafði björninn orðið henni að
<na' Eftir þetta flutti lióndi sig burt af Þeistareykjum, og
ba
hae
111111 lagðist í eyði.
Alln
syni
l01’gum árum seinna fluttu þangað önnur hjón með tvo
tij . Slna °8 bjuggu þar í nokkur ár, án þess að nokkuð bæri
. bðinda. Þá var það einn vetur, að harðindi gerði mikil, og
in'1,1 'S a® °bu Norðurlandi. Einn morgun vöknuðu hjón-
er b ÞeÍStareykjum v'ö hávaða fram í bænum, og rétt á eftir
a<i'Sto^uhurðin brotin í spón, og stór hvítabjörn kemur inn
ei^0itl®' Svo var rúmum háttað í baðstofunni, að þau voru að-
dr ^ ^V° bæði fyrir stafni, en annað var háarúm, og sváfu
in^n^'nilr Þar, en hjónin í neðra rúminu. Þegar björninn kom
i.• jr5 lls bóndinn upp úr rúmi sínu og kallar í drengina og
k' o-
SVo 1 J aö vera kyrra og láta ekkert á sér bæra. Ætlar bondi
st0f ^ Seitast í stóran hníf, sem var uppundir sperru í bað-
me6Unni' En áður en hann fengi náð honum, sló dýrið hann
leið 1 animinum, og þurfti hann ekki meira. Fór konan sömu
,jre ’ ^‘®an lagðist dýrið á líkin og fór að éta þau. Á meðan lágu
hr;vkllnir alveg grafkyrrir og þorðu ekkert að hreyfa sig, af
sigafStu °§ skelfingu við dýrið. Þegar dýrið var húið að seðja
(jt.e a . ilkunum, fór það fram úr baðstofunni og út. Risu þá
freiSa Fnir a betur og fóru að ræða um, hvernig þeir ættu að
þefn'i Slii trn birninum og helzt að ráða hann af dögum — og
]q VafS'° bireldra sinna. Var þá annar þeirra 12 vetra, en hinn
skiklila' K°niu þeir sér saman um það, að eldri drengurinn
vap 1 taka st°ra hnífinn og fara milli þils og veggjar, því það
þeir Ula°n^engt á milli. En á þilinu var allbreið rifa. Gerðu
Urnai.a /^111’’ aið dýrið mundi koma aftur, til að vitja um leif-
a bkunum, og átti þá yngri drengurinn að gera vart