Eimreiðin - 01.04.1937, Qupperneq 18

138
GEGGJAÐ FÓLK
EIMREIÐIN
glaður og eftirvæntingarfullur inn í þennan nýja, undarlega
heim, sem tók við mér og sveipaði mig inn í sitt hlýja myrkur.
Aldrei á æfi minni hafði mér fundist ég svo frjáls. Heima vissi
enginn um mig, ég hafði strokið.
Eftir að liafa gengið lengi eftir dimmum og þröngum göt-
um, kom ég á stórt torg. Þar voru há tré umhveiTis suðandi
gosbrunn,, sem glampaði fósfor-grænn i bjarmanum frá götu-
ljósi. Frá stórum hlóinaheðum steig heit og deyfandi angan,
og hátt yfir höfði mínu þaut í ósýnilegu lauli í vindinum.
Ég settist á bekk og ldustaði á þytinn og niðinn í gosbrunn-
inum, þar sem vatnið gaus út úr kjaftinum á einhverju æfintýra-
dýri úr steini. Umhverlis mig hrærðist hin stóra, ókunna
horg, og ég heyrði raddir úti í myrkrinu. Það var nýtt liljóð-
fall, óþekt lag í því öllu saman, það gat eins hafa verið á
öðrum hnetti. Og sætþungur blómailmur fylti loftið. Ein-
hverjum óskiljanlegum orðum var hvíslað, ungum og ótta-
slegnum, svo heyrðist djúp, ástríðuþrungin karlmannsrödd,
og síðan lágt óp ungrar stúlku. Ég stóð titrandi á fætur,
reiðulminn til að kasta mér inn í liið óþekta og berjast til
síðasta blóðdropa. Ég var svo ungur. — Þá komu þessi tvö
út úr myrkrinu milli trjánna og námu staðar beint fyrir framan
mig. Maður þurfti ekki að skilja orðin, til að vita hvað þeim
fór á milli. Hún var mjög ung og mjög hrædd, og hann, —
ég man aðeins dimma, djúpa rödd hans, það var eitthvað
vilt og d}'rrslegt við hana. Hann greip í hönd hennar. Hún
hljóðaði og reyndi að slíta sig lausa. Augnabliki síðar hlup-
um við, ókunna stúlkan og ég, hlið við lilið, milli hinna
háu en fremur grönnu trjáa. Þetta líktist mest draumi. Reiðar
raddir lirópuðu fyrir aftan okkur. — Ég hafði slegið manninn.
Við hlupum og hlupum, og einu sinni undir ljóskeri sneri
liún sér að mér og brosti. Varir hennar voru hálf-opnar, og
hún andaði á mig, lieit af hlaupunum. Hún var yndisleg-
Mér sýndust tár í augum hennar, meðan liún reyndi ákaft
að gera mér eitthvað skiljanlegt á hinu liljómfagra, óskiljan-
lega máli sínu. Ég skildi ekki eitt orð, en ég hló og kinkaði
kolli. Ég samþykti alt, sem hún sagði. Svo alt í einu gretti
hún sig íjörlega, eins og skólastúlkur gera, og dró mig
stað aftur. Eins lengi og ég lifi man ég eftir þessum hlaupuin