Eimreiðin - 01.10.1943, Síða 54

LÉNHARÐUR FÓGETI
EIMREIÐIN
320
Haralds Björnssonar stingur í stúf við umhverfið, og þáð á
hann að gera, en að því stuðlar ekki hvað sízt málfarið. Annars
gefur leikur HaraldS í ]iessu hlutverivi tilefni til ýtarlegri grein-
argerðar, þött sleppt sé að sinni.
Eitt af því, sem er lil ánægjuauka í leikhúsinu, þegar gömul
leikrit eru sýnd að.nýju, er að sjá nýja leikendur taka við
hlutverkum þeirra, s'em fallnir eru l'rá. Hér var nægilegt tilefni
til þess og tókst vel í flestum tilfellum. Ævar Kvaran lék Ey-
slein úr Mörtv. Það hlutverk hafa nú tvennir feðgar leikið: Jens
Waage 1913—14 og Ragnar Kvaran 1918—19, en synirnir síðan,
Indriði Waage 1929—39 og Ævar Kvaran nú. Ævar fór nokkuð
geyst af stað, lagði áherzlu á að sýna ofstopamanninn, og var
leikaðferð lians öll önnur en leikaðferð Indriða Waage. Þegar
á leið fór Ævar sér hægar og náði fastari tökum á hlutverk-
inu. Frú Þóra Borg Einarsson lék húsfreyjuna í Klofa. A
fyrstu sýningu Jeiksins lék þetta hlutverk l'rú Þóra Gudjohnsen
Möller, ein hin glæsilegasta kona, sem hér hefur komið fram á
leiksviði. Það er annað atriði leiksins, sem ég man mjög vel
frá fyrstu sýningunni, þegar Helga í Ivlofa talar við mann sinn,
meðan hringt er frá messu. Þetta atriði var mér kært að sjá,.
eins og frú Þóra Borg Einarsson lék það að þessu sinni. Þar fór
saman tigin ró og öfgalaus einbeitni. Þessi leikkona vor er að
verða ein hin öruggasta í ölluin vanda, sem leiksviðið hefur
upp á að bjóða. —■ Lárus Pálsson lék Kotstrandarkvikindið —-
alveg nýtt Kotstrandarkvikindi, allt öðruvísi manntegund en
Friðl'innur sýndi 1918—19 og 1929—30 eða Jakob Möller 1913—
15. Það man ég líka, að mér þótti furðulegt uppnefni mann-
garmsins og hélt, að það væri dregið af innrætinu, en hafði þá
ekki séð leikinn. Enginn hinna ágætu leikenda hefur orðið til
að staðfesta þenna fordóm eða barnalegu ályktun, því að ekki
er innræti Freysteins illt, þótt annars sé það ekki upp á marga
fiska. Að öllum leikurunum ólöstuðum, lield ég að Friðfinnur
hafi verið sannastur — einfaldastur — í þessu grátbroslega
hlutverki. Hreint afbragð var það samt lijá Lárusi, þegar hann
er að skýra mannsafnaðinum frá misgerðum Lénharðs, að
hann snýr öllu talinu lil ])ess, sem næst stendur, eins og enginn
annar sé viðstaddur. Það vantaði heldur ekki, að lekið væri a
móti klögumálunum, því þarna stóð reyndar Gunnþórunn Hall-