Eimreiðin - 01.10.1943, Síða 71

eimreiði.n
FÓRNIR OG FÖRXARSIÐIR
343
vitundinni 11111 sinn eigin vanmátt knýr mennina til að leita
samfélags við sér æðri og máttugri verur, hvort sem um er
sð ræða villimanninn, sem fórnar sér til styrks í stríðinu tið
nágrannana, eða mannvininn, sem með fórninni öðlast æðra
andlegt samfélag við guð, svo hann verði hæfari í baráttunni
fyrir sigri hins góða. Vér sjáum því, að þótt ótal slig séu a
fórnarathöfnunum, frá rammri og næstum dýrslegri eigingirni
upp i háleitustu hvatir, ]>á liggur þó ein grundvallarhugsun
á bak við þær, sem sýnir, að þær eru óaðskiljanlegur hluti
:'f guðsdýrkun mannanna og munu tylgja mannkyninu áfram
11 n> aldur og ævi í einhverri niynd, eins og þær hafa tylgt
l)ví frá alda öðli.
Sveinn Sigurðsson.
Hvort er það ég sjálfur, mín svik
við mitt sjálft,
er sjónir mér þannig fær vilit um.
Mér finnst ]iað, sem áður var heilt,
vera hálft,
og hugsjónum ruglað og' bylt um.
Nú sér ekki trú vor af sjónum til
lands
í sædrifi vígæðis jarðar.
Hvenær var vordraumur verðandi
manns
af varúlfum ofsóttur harðar?
En sólin skín eins, og um hliðar og
höll
sér heimkynni blómgresi velja.
Hversvegna hurfu mér hornin mín
öll
og hóparnir leggja og skelja?
Þráinn.
^©rnskulregi.
' m landið skín sólín, og grasið
Krær,
um gluggann sem fangi ég stari.
nn min vorsins angan slær
‘“dléttur sunnanfari.
i‘K dreymir til stunda, er drengii
rann
Um dýrðlegu vorlöndin heima
'l‘'viunna unað I lundinum fan
‘r lindirnar hjala og streyma.
'r segja, að barnshuga bregði
sanns
j5 l,riuta hinn skapandi vilja.
mér finnst við þröskuld hins
1‘fítuga manns
l'J ngra að meta og skilja.