Eimreiðin - 01.04.1947, Qupperneq 26

98
BRIMHLJÓÐ
EIMREIÐl^
mórauðar kvíslar af tóbaki runnu úr nösuin hans, brutust fran'
með munnvikunum og liöfðu bertekið liökuna með tangarsóki*’
„Það þýðir ekkert að liugsa til landtöku við Hrannavík í dap-
Þar er ekki lendandi, þegar liafið er í þessum liam. Ég ætla
lileypa inn á einbverja eyðivíkina bér norðurfrá“.
Rödd bans var þurr og rám. Hann leit ekki á mig, gaf skýjunUi"
nánar gætur, gretti sig móti kolgrænum ölduföldunum, sem liófns’
framan við bátinn.
Og stefnan var tekin til lands.
Hrönn öslaði í gegnum úfna öldukollana, eins og bálftanii""
vekringur, sem þenur sig um bolt og nióa. Og Hrólfur gamli béb
sterklega og festulega um stýrissveifina, og augu lians glömpuð"’
er liann bvessti þau í áttina til strandar. Það var öryggi í miki'-
úðlegum svip lians. Ef ég hefði staðið þarna hjá honum ui"
nóttina og séð rólyndi hans og æðruleysi, þá hefðu livimleiðaf
volæðiskenndir ekki náð tökum á mér. Þetta var traustur maðuL
sem auðvelt var að treysta.
Ströndin skýrðist óðfluga.
Rökkur morgunsins var horfið. Himinháar liolskeflur brotnuð"
á nökkvum með óskaplegum gný. Brimlöðrið var hvítfreyðand"
hvar sem ég litaðist um til lendingar.
En Hrólfur gamli þræddi inn á milli skerja og dranga, °í
var nú farinn að raula við raust. Hann var forneskjulegur il
svipinn — loftið var þrungið brimhljóði; það var líka brimhljóð
í rómi lians og í kvæðinu, sem bann kvað:
„Slógust undir sessþiljur,
er sárir vóru,
létu upp stjölu stúpu,
stungu í kjöl höfðum“.
Þessar foritu braglínur endurtók hann aftur og aftur, dinind
og drungalega, í föstum hrynjanda þjóðlags, sem verður ekki fegl
á nótnapappír né leikið á hljóðfæri, því að það nýtur sín aðeii,!'
með nöktum raunveruleik sínum í þeim jarðvegi, þar sem þ"ð
varð lil —- í orrustunni við örlögin sjálf.
1 augum Hrólfs gamla var stálbarka, svitinn bogaði af 11011111"’
bann var ímynd vígreifs víkings, liver báruhnútur, sem báturi""
klauf, var óvígur fjandmaður, sem bafði fallið í föðurætt undir
þóftur.