Eimreiðin - 01.04.1947, Síða 64

136
RÆÐA HERPRESTSINS
EIMREIÐIN
mér nú rannar ekki á óvart, heldur liitt, að ég skyldi finna einnig
hann á þessum stað.
„Sæll og blessaður, Natlianiel minn!“ sagði ég. „Hér hafa
orð'ið mikil og góð umskipti á skömmum tíma. En hvers vegna
ertu ekki glaður, eins og allir aðrir? Líður þér ekki vel?“
„Ekki get ég sagt að mér líði neitt illa. En J)ó hjósl ég nú
varla við að lenda hérna, eftir þau afskipti, sem ég hef liaft af
málefnum guðsríkis!“
Mér hefur aldrei verið vel við Mr. Natlianiel, en nú lá við að
ég klökknaði, er hann sýndi slíka auðmýkt. Ég klappaði lionum
á öxlina og mælti:
„Þú liefur auðvitað oft haft á röngu að standa, Nathaniel minn,
og gott er, að þér hefur nú loks skilizt það sjálfum. En alvara
og góður vilji munu liafa legið á bak við starf þitt. Það hefur
drottinn metið, og þess vegna ertu nú, þrátt fvrir allt, kominn
til Himnaríkis“.
Þá leit Mr. Nathaniel á mig, og í fyrsta sinn, í allri okkar
kynningu, sá ég bregða fyrir brosi um varir lians.
„Himnaríki?“ át hann eftir mér. „Ojæja, karlinn, hélztu, að
við værum komnir þangaS!“
Presturinn Jiagnaði andartak og hugsaði sig um. Hann var
alvarlegur á svip, en augu lians leiftruðu.
„Þess var getið“, hélt hann áfram, „að stríðið hefði tekið
frá okkur öryggi lífsins. En til þess þurfti ekki stríð, því það er
ekkert öryggi að finna í þessum lieimi, utan það, er við megnun)
að skapa í okkar eigin sálum. Eins er enga raunverulega gleði
að finna, nema þá, sein blómgast einnig þar. En hvort tveggja,
öryggið og gleðin, eru ávöxtur af sambandi okkar við krafta,
sem eru okkur æðri. Á liinn bóginn eru einnig til lægri kraftar,
sem virðast eiga í sífelldu stríði við hina æðri um J)róun andans.
Við vitum ekki, livort þessi barátta eru raunveruleg átök milli
fjandsamlegra aðila, eða óhjákvæmilegur J)áttur í sjálfri sköj)-
uninni, en hún mótar og gegnsýrir allt J)að líf, er við þekkjum-
Hún er braut og saga mannkynsins liér á jörð. Þess vegna verðum
við að taka afstöðu með öðrum livorum aðilanum, og þar er
ekkerl hlutleysi mögulegt! — Annars vegar er hin skapandi
ástúð, er leitar hamingjunnar í J)ví að gleðja aðra; hins vegar
lillitslaus sjálfsmettun,