Eimreiðin - 01.04.1947, Qupperneq 76

148
LEIKLISTIN
EIMRETÐIN
í smáhlutverkum, og er það enn
ein sparnaðarráðstöfun höfundar-
ins. Var þetta allt þolanlega af
hendi leyst, en varla er leikaranum
greiði gerr með því að setja hann
í hlutverk, sem hann ber ekki uppi
með fullum myndugleika.
Ærsladraugurinn er leikrit allt
annarrar tegundar en Bærinn
okkar. Höfundurinn, Noel Coward,
tekur sig ekki út úr „og státar
með gullkeðju á maganum og
perluhnappa", eins og George
Nathan kemst að orði um sam-
landa sinn, Thornton Wilder. Hann
notar tilfæringar leiksviðsins á
hefðbundinn hátt, jafnvígur á
farsa, gleðileik og söguleik, gerir
persónur sínar að hetjum hvers-
dagslífsins (í brezka heimsveld-
inu) eða að hreinum skrípum, eft-
ir því hvernig liggur á honum. Að
þessu sinni fannst honum sam-
landar sínir þurfa eitthvað til að
hlæja að mitt í ógnum stríðs og
loftárása. Efnisvalið lýsir beizkju-
blandinni kaldhæðni, sem er rótin í
skáldskap Noel Cowards. Lífið er
stutt; samt getum vér hlegið að
atvikum þess, hvers vegna að setja
upp hátíðlegan svip út af fram-
haldslífinu? Höfundurinn er að
sönnu með engar vangaveltur út
af þessu eða þvílíku, og ekki legg-
ur hann spurningar fyrir áhorf-
endur. Hann brýtur upp á svell-
andi gamanleik og lætur sig einu
gilda, þó einhver móðgist út af
alvöruleysinu. Annars felst engin
ádeila í leiknum; bægslagangurinn
er stundum það mikill, að hann
nálgast skrípaleik, eins og höf-
undurinn vilji segja: Takið þið
þetta ekki of alvarlega, góðir háls-
ar! — Það er miklum vanda bund-
ið að þýða leikrit eftir Noel
Coward á gott íslenzkt mál; samt
hafði Ragnari Jóhannessyni tekizt
það verk prýðilega vel, þegar alls
er gætt. Haraldur Björnsson var
leikstjóri, og var leikstjórn hans
örugg að vanda og sem næst óað-
finnanleg, frjálsræðis gætt um
hreyfingar og tal leikenda og út-
búnaður í bezta lagi. Leikendur
fóru allir mjög vel með hlutverk
sín, en það er annars eftirtektar-
vert, þó ekki sé það eftirsóknar-
vert, að reykvískir leikendur eru
yfir höfuð sterkari á svellinu í
gamanleiknum heldur en í hinum
alvarlegri viðfangsefnum.
Næst hinum útlenzku leikritum
fór sjónleikurinn Álfafell eftir
Óskar Kjartansson, ungt skáld,
sem miklar vonir voru tengdar
við, en dó fyrir aldur fram árið
1937. Þetta er ævintýraleikur,
nokkuð sundurleitur og laus í sér,
en með leikrænum tilþrifum á
köflum. Leikurinn var sýndur fyr-
ir börn, og er það góðra gjalda
vert. Leikstjóri var Jón Aðils og
leikendur hið yngra fólk, sem
hænzt hefur að leiklistinni hér í
bæ undir merki Leikfélags Reykja-
víkur. Var sýningin vel úr garði
gerð.
í lok leikársins sýndi ungfru
Steingerður Guðmundsdóttir list
sína og kunnáttu í eintalsleik.l'
um, sem hún hefur numið hja
Theodore Komisarjevsky, leik-
stjóra í New York. Búningar og
tilhögun eintalsþáttanna var með
ágætum, frumsamdi þátturinn vai'
samt helzt til háður 4. þætti >
Hallsteini og Dóru, eftir Einar
H. Kvaran — að hugsun og jaf»'
vel orðalagi. Einhliða símtalsform
þáttanna var þreytandi, þegar ti'
lengdar lét, en vel mátti una v>®