Eimreiðin - 01.07.1948, Blaðsíða 33

eimreiðin
VEGANESTIÐ
193
Ég var illa sofinn að þessu sinni, liafði aðeins sofnað sitjandi
á bekk í hásetaklefanum eftir að aðgerð lauk sktimmu fyrir
hádegið, —- og ekki verið í rekkju minni neina hálfa vakt, hvað
þá lieila, síðan við komum til miða í þessum túr. Ég fann til
þyngsla í öllum skrokknum, og það var ekki ólíkt því, að eitthvað
þykkni væri yfir liöfðinu á mér. En ég var samt sem áður í
bezta skapi. Nú hafði allt gengið eins og mér hugnaðist bezt.
Veðrið var gott, hreinasta blessuð blíða, gat vel farið svo, að við
yrðum lengi að komast inn og út og ég fengi sæmilegan tíma til
að lesa — svona eftir vinnuskorpuna.
Ég lét augun hvarfla fram og aftur um himinhvolfið. Himinn-
tnn var lieiður, nema livað ofurlitlir, meinleysislegir skýhnoðrar
sáust í hálofti — og svo sem gagnsæ móða í vestri. Fram undan
til hlés gat að líta Selnesið, en til kuls var ekkert að sjá nema
fagurbláan liafflöt, þar sem á stöku stað sáust hvítir, dökkir eða
fagurrauðir blettir — segl í fjarska, livít eða börkuð — sýndust
dökk þau börkuðu, sem lengst voru í burtu.
Blessað landið — nú var það orðið gróið. Ég liorfði upp í
Selnesið og hlíðina vestur af því: Grábrún hamragirðing efst,
svo sem hefluð brúnin — hvergi tó, livergi gróinn geiri — ekki
einu sinni mosaflesja. Síðan ljósbrúnir aurar með rauðum teinum
bér og þar — og á víð og dreif fölgrænir dreglar. Neðar gráar
skriður með grænum briggum á milli. Svo grýtt, en þó allvel
groin valllendisræma, bleik og græn til skiptis, sums staðar hart
nær slitin sundur. Því næst allháir og brattir bakkar, þar sem
skiptist á dökkg rænir rindar, gráar skriður, rauðbrúnir aurar og
dökkir klettar, sem liér og þar sköguðu allt í sjó fram. A milli
forvaðanna var ljósgrá fjara, hingað og þangað ræmur af dökkum
eða gulum sandi, á stöku stað dökkar klappir eða svört sker
nieð livítum skellum. Það var liáflæði, og ég saknaði að sjá ekki
bið tindrandi brúna þang á skerjum og flúðum, stráð saltkristöll-
Ulrb sem sólin glitaði. En sú ládeyða — hvergi hvít brydding
'ið fjörurnar, hvað þá hvítar veifur, er blikuðu í sólskini.
^ar hann nú ekki alveg að lygna? Sýndist svo, stóðu varla
Seglin, — sko, toppseglið farið að slapa, tæplega líka, að hún
stýrði. Þá máttu þeir, sem vildu endilega komast sem fyrst inn,
þakka fyrir, ef við næðum norður yfir Hamrafjörðinn með
^orgungolunni í fyrramálið — og fyrst annað kvöld alla leið að
13