Eimreiðin - 01.07.1948, Blaðsíða 36

196
VEGANESTIÐ
EIMREIÐIN
mönnum þóttu þeir tilvalin tóbaksílát, og Guðmundur seldi árlega
marga tugi af þeim suður í Reykjavík, hafði þar umboðsmann,
síðan liann liætti að fara á vertíð.
Hálfþrítugur liafði bann kvænzt stúlku, sem var tíu árum eldri
en hann. Hún var í sjón eins og fólk flest, var fædd og uppalin
norður í Ingjaldsfirði. Hún lagði mikla stund á sauma og var
talin frábær að dugnaði, fór liús úr húsi á Fagureyri og bæ frá
bæ í sveitinni, eftir því sem um liana var beðið til starfa —
saumaði jafnt sumar og vetur. Sem liúsfreyja revndist liún þrifin
og sparsöm, enda af elju- og vöndunarfólki. Ekki liafði annað
heyrzt en að samfarir þeirra Guðmundar liefðu verið góðar, og
víst var um það, að þá er liún fyrir þrem árum lagðist þá legu,
sem bún stóð ekki upp úr, fór hann ekki á vertíð suður — og
ékki á skútu vestra fyrr en eftir sumarmál, en þá var svo komið,
áð kona lians hvíldi í hinum nýja kirkjugarði á Fagureyri —
var önnur manneskjan, sem þár var jörðuð. Síðan bafði Guð-
mundur ekki farið suður á vertíð, og ef hann var spurður, hvort
hann liefði verið farinn að linast eða þótzt orðinn nógu efnaður,
þá sagði bann aldrei annað en þetta:
— Festist bérna fyrir vestan um veturinn, segi það bara, —
vildi svo til — ég segi það bara, já!
Það var svo ekki til neins að spyrja bann frekar.
Þau hjónin liöfðu eignazt tvö börn, son og dóttur. Sonurinn
hafði numið sjómannafræði syðra og var þar nú á togara, en
dóttirin var gift trésmið á Fagureyri. Hjá þeim bjó Guðmundur,
hafði eitt lierbergi í liúsi þeirra, liafði selt sitt, — og svo hafði
hann líka afnot af lofti yfir smíðastofu tengdasonar síns, en hún
var í úthýsi skammt frá íbúðarhúsinu.
Guðmundur notaði ekkert tóbak, og ekki drakk liann kaffi,
lifði eingöngu á fiski og lifur, þegar hann var á sjónum, fór
heim með brauðið, smjörlíkið og sykurinn. En tvisvar á ári drakk
hann sig þéttkenndan, þegar skipin hættu veiðum — og á
gamlárskvöld. Markús spurði liann að því, hvort liann yrði nú
ekki að hætta við goggolíuna, þegar bannið væri komið á.
— Hætti því ekki — ég segi það bara, já!
— Hann er sjálfsagt búinn að kaupa sér vín til minnst þrjátíu
ára! bafði svo Markús sagt við mig.
Annars eyddi Guðmundur aldrei eyri í óþarfa, og það var sagt,