Eimreiðin - 01.07.1948, Blaðsíða 42

202
VEGANESTIÐ
EIMREIÐIN
— Ætlar hann að fara að — ? byrjaði Höskuldur gamli tinandi.
En ég greip fram í:
— Ég veit það ekkert. Hann er eins og undinn upp í hrútshorn.
Og ég brá við og sentist aftur eftir til stýrimanns.
Brátt komu þeir upp, Höskuldur og Jón. En skyldu þeir ekki
hafa ýtt við honum Sigga Jósúa? Jú, þarna kom hann þá líka.
— Niður með forseglin. kallaði stýrimaður. Svo vék liann sér
að mér: Far þú að talíunni, — ég gef eftir á skautinu!
Og eftir fáar mínútur var búið að koma öllu á Maríu litlu í
það lag, sem hæfði, þegar staðið skyldi við fiskidrátt.
Markús fór að sínu færi, og ég að mínu. Svo gengu þeir þá
liver á sinn stað — hinir þrír, án þess að þeim væri skipað fyrir
verkum. Nú þurfti ekki að sækja síld lianda vini okkar, þorsk-
inum. Göngufiskurinn þarna á grunninu mat meira roðtætlu á
annars berum öngli. Tuttugu faðma dýpi — nei, ekki einu sinni
það. Og ég tók grunnmál, vafði síðan upp á liöndina á mér.
Ójá, ekki ætlaði sá sprettliarði að láta standa á sér — Litli
maðurinn strax farinn að draga liann. Ég kéipaði einu sinni,
tvisvar sinnum, og svo var rykkt í færið. Ég dró eins liratt og
ég lifandi gat. O, sólskin og logn og sléttur sjór — og spilfjörugur
fiskur! Sko, ljómandi fallegur, hvítur stútungur, iðandi, sprikl-
andi — reglulegur fjörfiskur! Var líka feitur! Út með lóð og
öngul. Hnífurinn. Rautt hlóð, einkennilegt, að það skyldi vera
kalt, — síðan fiskinum snúið við, hnífsblað á sporðuggann.
Búið! Nú var þessi dráttur orðinn merktur mér. Og ég fleygði
lionum í fiskikassann, var sá fyrsti, sem í Iiann kom eftir aðgerð-
ina. Þar dró Höskuldur gamli — þeir líka, sem voru framar a
skipinu. Og Höskuldur kippti inn vænum fiski, gaut upp ú
mig augunum, var hýrlegur, sagði:
— Hann er fjörugur liérna — hefur stundum verið það — ha •
Gott, að hann Gvendur gæti nú lúrt eittlivað — ei þó gíruglieita-
háhyrningurinn! Og Höski gamli skyrpti á roðtætluna á öngl-
inum og fleygði honum og lóðinu í boga út á 6jó.
Þar kom kokkurinn í klefagatið.
— Ég ætlaði nú varla að trúa þeim skilningarvitum, sem guð
liefur gefið mér, elskurnar mínar. Það er knappast, að maður
geti sinnt maddömunni fyrir vaðbeygjuhvin og sporðaskelluni.