Eimreiðin - 01.07.1948, Síða 113

eimreiðin
LJÓS
273
nieð töfrakenndnm hraða og lauga jörðina í dásamlegu litaskrúði.
Allt kemst á tjá og tundur í skóginum, eins og lífið taki undir
sig stökk við hitaflauminn. Nú er hljómkviðan orðin að sigursöng,
sem öll skepnan tekur þátt í, nýrisin af blundi.
Stundarkom enn er kyrrð á fjörunni. Svo flögrar flokkur sand-
fugla yfir brimröndinni. Gráu langleggirnir á þeim, eins og eld-
spýtur til að sjá, hreyfast í sífellu undir ávölum, hræringarlaus-
um bolnum. Með gráðugum augum rannsaka þeir falda flóðbvlgj-
unnar, sem bera marglitar skeljar og svampa á land. Veiðibjöllur
bætast í hópinn, renna sér á hlið við sandfuglana og gína veiði-
bráðar yfir dauðum fiskinum, sem stendur út úr hálfopnum
skeljum og kufungum í flæðarmálinu.
Svartir gammar steypa sér út úr skýjum, tveir og tveir saman,
niður á sandana hjá hræi af dauðum hákarli, sem þeir eiga leifar
eftir af frá deginum áður. Þeir spígspora fram og aftur kring
um beinagrindina og leita soltnir innan um hvít beinin að ætum
bitum, sem leynast kunni á hræinu. Svo staðnæmast þeir hlið
við hlið í hálfhring, teygja úr sér og baða vængjunum upp í
sívaxandi sólarhita loftsins. Hvítgrátt holdið á fiðurlausu höfði
og hálsi gammanna er ógeðslegt á að sjá, þar sem þeir rorra
þarna fram og aftur, eins og fyllibvttur, og baða út vængjunum.
Pelíkanar koma í leit að fiski í lónunum meðfram ströndinni.
Þeir fljúga lágt, hreyfa varla vængina risavöxnu, en hvessa lævís-
leg augun niður á fjörurnar, í leit sinni að bráð. Öðru livoru
steypir einn og einn sér niður með leifturliraða í sjóinn, hremmir
herfang sitt og rykkir sér með það upp á yfirborðið, svo gusu-
gangurinn heyrist langar leiðir. Svo teygir liann fram álkuna og
hristir rúmvíðan vælindisbelginn í ákafa, meðan liann er að
gleypa fiskinn.
Hvítir vaðfuglar hefja sig til flugs upp úr fenjunum og svífa
Um heiðloftin. Flug þeirra er tígið. Það er eins og fögur draum-
sýn. Löngu, svörtu lappirnar draga þeir inn undir sig á fluginu,
svo þær eru eins og svartar rákir á hvítu bolfiðrinu. Þeir setja6t
ú mangrove-trén við ströndina. Áður en varir er allt liið glitrandi
græna yfirborð trjánna orðið flekkótt af mjallhvítum fugli.
Svört gylta, með sex grísi og svartan björn í halarófu á eftir
sér, kemur fram úr skógarþykkninu. Þessi hersing þrammar eftir
söndunum, næst skógarbrúninni, þar sem hvítar skeljahrúgur
18