Eimreiðin - 01.07.1948, Side 114

274
EIMREIÐIN
LJÓS
hafa safnazt í hóla. Af og til staðnæmist björninn og rótar með
trýninu í skeljahrúgunum. Svo tekur hann undir sig stökk, pipur
í bragði, til þess að ná hinum.
Grísirnir staðnæmast þegar þeir eru komnir á móts við livítt
tjald, sem hefur verið reist í pálmalundi við lítið lón, þar sem
bátur flýtur við festar. Þeir rýta og standa þétt saman í röð,
færa sig svo varlega nær og þefa út í loftið. Allt í einu reka þeir
upp trýnin og hlusta. Hávaði heyrist inni í tjaldinu. Rétt á eftir
er tjaldskörinni lyft og stúlka gengur út og niður á sandinn. Hún
er nakin, en hefur varpað um háls sér stórum, hvítum dúk. —
Grísimir fælast, taka til fótanna og leita inn í frumskóginn. Við
skógarröndina staðnæmast þeir sem snöggvast og líta við til stúlk-
unnar. Svo halda þeir áfram og ösla með braki og brestum gegnum
undirgróðurinn og hverfa.
Stúlkan gengur hægt niður að sjónum. Það glampar á gullið
hár hennar í sólskininu. Annars er allur líkami hennar eirlitur.
Hún breiðir úr dúknum á sandinn við fjöruborðið. Svo réttir
hún hendurnar upp yfir höfuð, teygir úr sér og þýtur hrópandi
út í gegnum brimgarðinn á sund.
Ungur maður kemur út úr tjaldinu rétt í því að stúlkan er
komin út í. Hann lirópar á móti og hleypur niður sandinn. Hún
snýr við, veifar til hans og stingur sér síðan. Á sundinu flýtur
hárið um háls henni í vatnsskorpunni. Maðurinn st\ngur sér og
syndir á eftir henni. Brátt er hann við hlið hennar, og þau synda
langt út frá ströndinni, hlið við hlið. Hár hans er svart og hör-
undið á litinn eins og gömul eik. Þau koma aftur að landi langt
út með fjörunni.
Stúlkan tekur á rás undir eins og þau liafa land undir fótum.
Maðurinn hleypur á eftir henni, nær um mitti hennar og lyftir
henni með flötum lófa liátt yfir höfuð sér. Þarna liggur hún á
bakinu í lófa hans, með limi og langt, vott hárið dinglandi til
og frá, og skellihlær.
Hann hleypur með þenna mjúka, máttlausa líkama hátt yfir
höfði sér til baka að dúknum, sem liggur útbreiddur rétt ofan
við flæðarmálið. Vöðvarnir hniklast, er liann hleypur. Stúlkan
heldur áfram að hlæja.
En þegar liann leggur hana varlega niður á ábreiðuna, liættir
stúlkan að hlæja og vefur handleggjunum um háls honum. Um