Eimreiðin - 01.01.1953, Blaðsíða 44

32
TVÖ KVÆÐI
EIMREIÐIN
Hugann fangar fjallasýn,
fornir dagar þráSir.
Minningin í muna skín,
meSan lifum báSir.
Þegar lileypti í hlaSiS vor,
hlýnaSi innan veggja.
(Jt í IjósiS lágu spor
labbakúta tveggja.
Bœjarvarpinn breytti um lit,
blómin risu úr valnum.
Saman gengum viS á vit
vorsins heima í dalnum.
Lífi ungu Ijúfan ÓS
lindir sungu fjallsins.
Æskujirungin lög og IjóS
léku á tungu dalsins.
MeSan gullin geislatjöld
glóSu um tún og haga,
þekkti œskan ekkert kvöld,
aSeins langa daga.
Þá var lundin létt og ör,
leikir margir œfSir,
látiS ólga æskufjör,
allir harmar svœfSir.
Okkar tóku enda senn
œskudagar heiSir.
Börnin vaxa og verSa menn,
velja nýjar leiSir.
Man eg okkur ]>ótti þá
þrengjast heimasveitin.
Bak viS fjöllin brúnahá
biSu fyrirheitin.
Burt úr dalnum leiSin lá,
leiSin þyrnum stráSa.
Ævintýra- og œskuþrá
engan spurSi ráSa.
Þó aS týnist frœgS og fé
og frami á lífsins brautum,
hugurinn á heilög vé
heima í grœnum lautum.
Æskan líSur okkur frá,
elfur tímans streyma. —
Bak viS fjöllin blikar á
bœjarþilin heima.
TRÉ.
Þú varst eitt sinn ungur sproti,
yfirskyggSur háum trjám,
viSasmár og veiklulegur,
vaxtarseinn, meS blöSum fám.
Risaeikur á þig skyggSu
allt í kring þá vermdi sól.
Smáir gjalda smœSar sinnar, —
smáir fá af stórum skjól.
Þú varst ung og þráSir hœrra,
þráSir Ijós og rýmra sviS,
vildir teygja toppinn yfir
tré, sem stóSu þér viS hliS,
breiSa úr þínu Ijósa limi,
láta víkja skuggans mátt,
geta öllum boSiS birginn,
baSast sól úr hverri átt. —