Eimreiðin - 01.01.1954, Side 36

16
ÖRFLEYGAR STUNDIR
EIMBEIÐIN
og kjökrar af ótta og einstæðingsskap. Það er komið fram
á nótt, og litla járnbrautarstöðin í sveitarþorpinu er svo
auð og tómleg. Ljósker hangir á staur við pallinn og sveifl-
ast til fyrir storminum, og meðfram brautarsporunum glittir
í daufar týrur, eins og úr órafjarlægð. Jóhannes hugsar
með sér: Nú er ég hér kominn, á þessari stundu, og þarna
uppi hangir Ijóskerið, einmitt núna--------.
Á nóttinni er enginn hér á stöðinni. En stóri bróðir ætti
að vera hér einhvers staðar nálægt. Mamma hafði sagt, að
fangarnir hefðu verið fluttir á brautarstöðina. Mamma hafði
líka sagt, að ekki færu hermennirnir að leggjast svo lágt
að skjóta lítinn dreng, að minnsta kosti ekki ef hann tæki
ofan húfuna og hneigði sig kurteislega.
Loks kemur maður með byssu um öxl út úr myrkrinu.
Þar er víst kominn einn af þeim, hugsar Jóhannes skelfdur.
En svo herðir hann upp hugann. Varla finnst þeim nú taka
því að fara að skjóta svona lítinn dreng--------.
„Er Villi Vuoristo hér?“ spyr Jóhannes, skjálfandi á bein-
unum og tilbúinn að taka til fótanna, en hneigir sig þó, eins
og mamma hafði sagt honum.
Maðurinn horfir á hann lengi og segir svo loks:
„Hvað er að sjá þetta! Svona lítill aumingi einsamall hér
úti um hánótt! Ertu ekki hræddur um að úlfarnir éti þig
eða „slátrararnir" skjóti þig?“
Jú, Jóhannes er hræddur, en hann reynir að brosa kurteis-
lega og segir: „Nei, ég er ekki hræddur. En ég er hérna með
mat og nýja sokka handa honum Villa Vuoristo. Mamma
bað mig að fara með þetta til hans. Getur ekki herrann sagt
mér, hvar Villi er?“
„Villi Vuoristo?" segir skotliðinn. „Jú, ég held, að einhver
með því nafni sé í áhaldaskálanum bak við garðinn. En
heyrðu nú, drengur minn, Villi þarfnast ekki lengur matar
og heldur ekki nýrra sokka. Hann er einn hinna dæmdu,
og í nótt----------, jæja, jæja, hvað sem um það er, þá
ættirðu nú að flýta þér heim og bera kveðju frá Villa.“
„En mamma sagði, að ég ætti að fá Villa þetta,“ segir
Jóhannes með grátstaf í kverkunum.
Maðurinn hugsar sig um og er þungbúinn á svip. Jóhannes