Eimreiðin - 01.01.1954, Blaðsíða 38

18
ÖRFLEYGAR STUNDIR
eimreiðin
getur gert önnur eins stígvél og Heikki. Þau eru auðþekkt
alstaðar.
Jóhannes vill þó vera viss í sinni sök og spyr:
,,Er Villi Vuoristo hér?“
Nú hrekkur Villi við, réttir úr sér og starir á drenginn.
„Jóhannes! Hvað ert þú að gera hér?“
„Mamma bað mig að færa þér þenna matarbita og þessa
nýju sokka.“ Jóhannes réttir Villa böggulinn.
„Mat og nýja sokka!“ skríkir lítill maður með rottusvip
og grípur fyrir munninn, svo sem til að bæla niður hlátur.
Stóri bróðir heldur á bögglinum og starir með undarlegum
svip á Jóhannes. Svo fer hann um böggulinn fálmandi hönd-
um til þess að opna hann, lítur á brauðið, ostinn, nýju
ullarsokkana, sem mamma hefur prjónað. Hinir gægjast for-
vitnir, og aftur heyrist skríkja í litla manninum með lófann
/yrir munninum: „Sko gömlu konuna! Sú lítur, svei mér, eftir
honum Villa sínum! Farðu nú, ljúfurinn, og segðu henni
mömmu þinni, að Villi hennar fari bráðum að tína sóleyjar
á eilífðarenginu!“
Mennirnir verða reiðilegir á svipinn, hrinda litla mann-
inum frá, og skríkjurnar í honum þagna. En hann reynii’
aftur: „Jú, sko til! Villi á nefnilega von á vænum skammti
af blýi í belginn, skilurðu---------!“
En hinir hafa engan tíma til að hlusta á fyndni litla manns-
ins. Reijonen skipar honum að þegja, og hann steinþagnar,
nema hvað hann skríkir lágt í lófa sinn öðru hvoru.
En nú rennur upp fyrir Jóhannesi hræðilegur grunur, og
hann tekur að skjálfa, tennurnar glamra í munni hans. Hann
berst við grátinn, en reynir að harka af sér. Hann vill ekki,
skal ekki láta mennina sjá, að hann sé hræddur, svo að
hann læzt ekki skilja neitt. En um hug hans þýtur með
leifturhraða: Þetta er að gerast nú, þarna eru áhöldin uppi
við vegginn, lampinn kastar skugga á stígvélin hans Villa,
— og Villi á að deyja------------.
Úti hvín ömurlega í símaþráðunum, eins og vant er á
einmanalegri járnbrautarstöð, en nú hvín óvenjulega hátt
í þeim, ýlandi og ískrandi, eins og afspyrnurok sé í aðsigi-