Eimreiðin - 01.01.1954, Síða 39

EIMItEIÐIN
ÖRFLEYGAR STUNDIR
19
Hinir dæmdu hlusta á stunur stormsins. „Hann hlýtur að
v^ra að skella á með norðanrok og snjókomu með birting-
unni, úr því svona lætur í símaþráðunum," segir einhver.
Nú heyrist tísta í litla manninum: „Rok og snjókoma í
fyrramálið! Já, einmitt! Hí, hí, hí! En hvað ætli það komi
°kkur við? Varla þýst ég við, að hann snjói í Víti.“
En hinir taka þessu rausi illa, og Reijonen sparkar í litla
rnanninn, svo að hann dettur.
Jóhannes stendur orðlaus frammi fyrir bróður sínum, gráti
n®r af kvíða. Stóri bróðir er svo undarlegur á svipinn, og
sama er að segja um hina mennina. Það er eitthvað hræði-
tegt í loftinu, sem vofir yfir og bíður þeirra. Jóhannes finnur
botta, og hann langar til að bjarga Villa og þeim öllum, en
getur ekkert gert. Honum finnst eins og hann væri negldur
með gödduðum nöglum við þenna stað, við þessa stund.
>>Nú verður þú að fara, og berðu mömmu ástarkveðju
*nína,“ segir Villi að lokum.
»En maturinn, sokkarnir?" stamar Jóhannes.
Bróðir hans brýtur brauðið með ostinum og skiptir jafnt
á milli þeirra allra. Þeir taka ofan höfuðfötin og borða, litli
maðurinn einnig, og skríkir nú ekki lengur.
Svo fer Villi úr stígvélunum og í sokkana, sem móðir hans
hefur prjónað. Hann virðir þá fyrir sér, hreyfir til tærnar,
innan í þeim, og segir við Jóhannes, seinlega og loðmæltur:
„Þeir eru svo góðir og hlýir, þessir sokkar, eins og allt,
sem hún mamma prjónar. Segðu henni það frá mér. Gott
var að fá þá, því þó að bráðum sé komið fram í apríl, þá
er ennþá kalt á næturnar. Líttu á stígvélið mitt, — það fór
niffilkúla í hælinn á því, og hún situr þar ennþá. Hællinn
hefði rifnað undan skónum, ef Heikki skóari hefði ekki vand-
aö smíðina svo vel. Þetta eru góð stígvél, og ég ætla að gefa
her þau, get það þó ekki almennilega ennþá. En nú verð-
Urðu að fara, og berðu kveðju til mömmu með þakklæti
frá mér.“
Stóri bróðir berst við grátinn. En þá er hurðinni hrundið
UPP, og þrumandi rödd skipar:
„Allir út! Takið með ykkur skóflur og járnkarla!"