Eimreiðin - 01.01.1954, Side 45

eimreiðin ÖRFLEYGAR STUNDIR 25
Fyrirliðinn skipar mönnum sínum á ný, og þeir lyfta byss-
Unum hægt og eins og með hangandi hendi.
Jóhannes fylgist með öllu úr fylgsni sínu undir barðinu.
Hann hefði ekki getað hreyft svo mikið sem litla fingur,
jafnvel þó að einhverri byssunni hefði verið beint að honum.
Enn einu sinni þýtur um hug hans sama hugsunin: Nú er
úrslitastundin, — á þessu augnabliki.
Rótarkvistui' rekst í bakið á honum. En hann getur ekki
fert sig til. Hann verður að halda áfram að stara. Takt-
föst fótatökin og sorgþrungið lag söngsins bergmálar í auðn-
Wni. Stígvél hinna dauðadæmdu rísa og falla í takt, líka
stígvélin hans Villa, þau sem hann Heikki skóari gerði.------
— Byssuhlaupunum hreyfingarlausum er beint að föngunum.
Rúmtak þessarar örskotsstundar er ægilegt. Fyrirliðinn lyftir
UPP hendinni. Hermennirnir spenna upp bóginn á byssum
sínum. Aðeins örlítið tak eftir og skotið ríður af, mátið er
sett frammi fyrir hliðum eilífðarinnar. Riffilhlaupin stara á
fangana svörtum, miskunnarlausum augum. Þeir stara á móti
þrjóskulega, halda áfram hergöngunni í sömu sporum og
syngja fullum hálsi:
Gott og vél, við göngum þá tíl Niflheims
og gefumst trauðla upp i hildarleik, ....
„Skjótið!"
Rauður eldflaumur leiftrar úr byssukjöftunum. Drunurnar
frá skothríðinni skella eins og þung ölduföll út yfir mýraflák-
ana, þrymja og drynja í fjarlægum fjöllum handan við þá
°g brotna svo aftur á freðnum völlunum, eins og stórbrim
a ströndu.
Jóhannes fellur flatur til jarðar. Hann hefur misst með-
vitundina. Þegar hann raknar við, er hann stirður af kulda.
Honum tekst þó með erfiðismunum að skríða út úr fylgsni
sínu og kemst á fætur. Á staðnum, þar sem fyrir stundu
Var djúp gröf, er nú kominn hár haugur. Engin lifandi vera
er nú sjáanleg lengur. Mýrin og öll hin mánabjarta veröld
nmhverfis er í eyði og tóm.
1 mjöllinni sér hann förin eftir hermennina, sem horfnir