Eimreiðin - 01.01.1954, Qupperneq 47

Á himbrima-slóðum.
H imbrima-söngur.
I.
Ég las nýlega í blaSi („Dagur“, 9. jan.
^954) skemmtilega frásögn um það, að grein-
arhöfundur hefði heyrt „ástaljóð himbrim-
ans, sungin á Þingvallavatni síðastliðið sum-
ar er bárust nú hingað gegnum brezka
útvarpið í Lundúnum. Flutti þar kunnur
»fuglamaður“, Ludwig Koch að nafni, mjög
skemmtilegt erindi um Islandsför sína í fyrra
sumar „og lofaði hlustendum að heyra til
himbrimans og íslenzkan þrastaklið".
Mér þótti frásögn þessi svo ágæt og
skemmtileg, að ég tók að rifja upp fyrir mér kynni mín af þess-
um einkennilega litfagra og glæsilega fugli, sem bæði er gamall
yinur minn og nágranni um nokkurra ára skeið. Mun ég víkja að
því síðar í grein þessari.
f áðurnefndri blaðagrein var einnig skýrt frá því, að Koch
hefði dvalið „fimm sólarhringa samfleytt úti í litilli eyju í Þing-
Vallavatni til að ná söng himbrimans“. Og þessi mikla þolin-
Uiæðivinna „gaf í aðra hönd útvarpsefni í örfáar mínútur. En
það var líka gott efni og skemmtilegt, og rétt eins og himbrima-
hjónin væru að dúettsöng sínum inni í stofunni hjá manni . . .“
Mér þótti þetta bæði mikil frétt og fögur og dáðist að hinni
tniklu þolinmæði Bretans að leggja svona mikið á sig til að
heyra fuglinn syngja og ná rödd hans á segulband. Stafar þetta
ni. a. af því, að mér hefur ætíð reynzt fremur auðvelt að fá
himbrima til að syngja, hafi ég komizt í kallfæri við hann.
Margoft hefur hann „sungið tvísöng“ með mér, og stöku sinnum
hef ég komizt í talfæri við stóran hóp umhverfis mig, þar sem
allir hafa sungið fullum hálsi. Mun ég einnig víkja að því síðar.
Ég hef margsinnis haft hina mestu skemmtun af fugli þess-
um, bæði sökum þess að hann er einhver litfegursti fugl, sem
GuSni SigurSsson.