Eimreiðin - 01.01.1954, Síða 53

eimreiðin
Á HIMBRIMA-SLÖÐUM
33
andavarpið á þessum slóðum, og sáum við þá himbrimann liggja
a andareggjunum. Að hæfilegum tíma liðnum komu ungarnir
1 ljós, og önnuðust himbrimarnir þá sem sína eigin unga, og
fylgdust öll að fram eftir sumri. Þó býst ég við, að skilnaður
hafi orðið síðar, er ungarnir stækkuðu, þar sem tegundir þessar
eru svo ólíkar, og mikil anda-mergð á Mývatni.
Ég hef áður drepið á, að himbriminn sé mjög var um unga
sína, og sé vissara að vera þá eigi of nærgöngull honum. Eitt
sinn þurftum við tveir saman að fara með bát út á milli hólm-
anna tveggja, og var aðeins mjótt sund á milli þeirra. Vissum
við, að þetta myndi ekki ganga hljóðalaust, enda varð sú raun-
m á. Voru það engin „ástaljóð“, er þá voru kveðin yfir okkur!
Pyrst fóru fullorðnu fuglarnir í kaf og komu síðan upp aftur
rétt við bátshliðina, risu síðan alveg upp á vatninu, tróðu mar-
vaðann og stöppuðu niður hinum breiðu sundfitum sínum,
böðuðu vængjunum og æptu og öskruðu, svo að útyfir allt tók,
°g er þau sáu ungana nálgast bátinn, færðu þau þá óðar í kaf,
svo að við óttuðxmist, að þau myndu drekkja þeim, þvi að þeir
máttu alls ekki sjást á yfirborði vatnsins!
Þannig hömuðust fuglahjónin og æptu, meðan við vorum að
kornast gegnum sundið. Sé hugsanlegt, að nokkur fugl geti kveðið
mönnum rammagaldur, þá var okkur sannarlega gert það þessa
stundina! En við stóðumst raunina og héldum áfram okkar leið.
Margt fleira mætti segja um þessa vini mína í hólmanum,
°g hef ég aðeins brugðið hér upp nokkrum skyndimyndum af
fugli þessum og „ljóðum“ hans.---------
Nokkrum árum síðar, er við bræður áttum heima í Mjóanesi
við Þingvallavatn, var ég á ferð á báti í logni og mesta blíð-
skaparveðri. Þegar ég var kominn langt vestur á vatnið, sé ég
hvar hópur himbrima er spölkorn frá mér. Dettur mér þá í hug
að hafa skemmtun nokkra af þeim, hætti róðri og grúfi mig
niður í bátinn og fer að kalla til þeirra. Taka þeir von bráðar
Undir, og kemur síðan allur hópurinn brimandi og stefnir á
hátinn. En er þeir eiga skammt eftir, nema þeir staðar, en halda
þó áfram hjali sínu, og gat ég haldið þeim þannig dálitla stund,
unz ég reis upp í bátnum. Hurfu þeir þá allir samstundis hljóða-
faust í djúpið, og sá ég þá ekki síðan.
Mikið var um himbrima á Þingvallavatni á þessum árum,
3