Eimreiðin - 01.01.1954, Qupperneq 76

56
UM FENGITÍMANN
EIMREIÐIN
var ekki þeim lík, því að milli okkar var tekinn að flögra ásta-
guðinn með örina á lofti, og prakkarinn litli sleppti engu tæki-
færi til að hitta beint í mark. I viðbrögðum okkar Chavivu gætti
þeirrar orkuþrungnu þenslu, sem leggur í hvert orð og atlot
eitthvað tvírætt, er túlka megi á ótal vegu. Þegar ég var í návist
hennar, var sem umhverfið hlæðist rafmagni í háspennu, og um
loftið þutu leiftursnöggt rafsegulstramnar, svo að sindraði af um
æðar manns og taugar.
Ég varpaði um höfuð mér og háls hvíta, arabiska vefjarhett-
inum, Kjefiyeh, sem þeir kalla svo, og sagði:
„Við skulum koma!“
Þögulir fikuðum við okkur áfram krákustígana yfir klettana,
út að matskálanum, sem ljómaði allur upplýstur, eins og viti
framundan í myrkvuðu þorpinu, þar sem flestir voru enn í
fasta svefni.
Chaviva sat við borðið, eins og drottning í hásæti sínu. Nætur-
vakan hafði sýnilega ekki haft hin minnstu áhrif á útlit hennar
eða þreytt hana, því að hún var hlaðin ferskum þrótti. Á höfðinu
bar hún bláa skýlu, hellti kaffi í krús, ýtti henni yfir til mín
og sagði:
„Gerðu svo vel, þarna er brauð og smjör á diskinum, borðaðu
eins og þig lystir.“
„Þú ert dásamleg, Chaviva,11 sagði ég og bætti svo við óskyldri
athugasemd: „Hvernig stendur á því, að kaffi bragðast mér aldrei
betur en úr krús?“
„Það veit ég, svei mér, ekki,“ svaraði Chaviva og hellti aftur
í ki’úsina með yndisþokka, eins og þar færi sjálft goðið Gany-
medes.
„Furðulegt!“ sagði ég. „Veiztu það annars, Chaviva, að þú
ert óviðjafnanlega yndislegt blóm, fágætt og fagurt afbrigði, átt
ekki neinn þinn líka innan um tugþúsundir tegunda, — mjúk,
eins og rós án þyrna. Það er sama hvar við þig er komið, —-
alls staðar ertu jafn áfeng og mjúk.“
„Svona, láttu mig vera,“ sagði hún og hvarf inn í næsta her-
bergi.
Ég yppti öxlum, skolaði niður síðasta brauðbitanum með kaff-
inu, greip skammbyssuna — til vara, ef einhverjir Arabar kynnu
að vera að flækjast í grenndinni, og gekk upp til fjárbyrgjanna,