Eimreiðin - 01.01.1954, Qupperneq 77

EtMREIÐIN
UM FENGITlMANN
57
þar sem ljós loguðu alla nóttina, til að fæla burt sjakalana frá
sauðfénu.
Bezti tíminn til að hleypa til ánna var snemma á morgnana,
meðan enn var svalt í veðri eftir nóttina. Þá voru hrútarnir að-
sópsmestir og ærnar móttækilegastar. En eftir að heitur sumar-
rindurinn var runninn á og sól komin hátt á loft, varð fénaður-
®n hálfmáttlaus af hitanum. Hleypt var til með mikilli ná-
kvæmni, kynheztu hrútarnir notaðir við vænstu ærnar og kyn-
blendingar við kynblendinga. 1 lok mjaltatímans voru allar ærn-
ar skráðar með vísindalegri nákvæmni, skýrsla gerð um mjólkur-
tíiagn þeirra og lömb og ánum flokkað í deildir með tilliti til
þess, hvaða hrútar hæfðu hverri deild bezt. Svo tókum við á
hverjum morgni einhvern hrútinn, bundum poka um lendar
hans, til þess að gera hann hættulausan, og hleyptum honum
1 ærhópinn. Þar hafði hann það hlutverk að leita uppi þær af
anum, sem móttækilegastar voru, en síðan voru þær teknar úr
björðinni, hafðar sér og þangað til þeirra hleypt þeirra útvalda
^aaka, tvisvar á dag, samkvæmt skráningunni. En á öðrum tím-
um dagsins voru hrútarnir hafðir aðskildir frá ánum, í vegg-
háum króm, og mátti heyra allan daginn í þeim árangurslaust
]armið og hornabrakið, er þeir renndu sér á járnhliðin, til þess
að reyna að brjótast út frá einlífinu í krónum.
Þenna morgun hleyptmn við bezta hrútnum okkar í hópinn.
betta var stór, mórauður hrútur, svartur um snoppuna, mesti
hurðaskrokkur og hornin ótrúlega margundin. Ég girti hann
lendapokanum, hélt aftur af honum með því að toga vinstri hendi
1 annað horn hans, aftur á bak, meðan ég opnaði rennihurðina
ftieð þeirri hægri. Þegar mér hafði tekizt að opna, sleppti ég
honum lausum, og var allt þetta brambolt mitt hlægilega líkt
því, sem sjá má hjá þriðja flokks nautabana á hringleiksviði.
Hrútsi hentist fram í réttina, eins og frísandi hestur, stað-
næmdist svo snögglega, með hausinn niður við jörð, og krafsaði
æðislega með framfótunum. Svo varð skrokkurinn á honum allur
stífur, og hann reigði sitt hornum krýnda höfuð aftur á bak, en
úr svipnum logaði takmarkalaus girnd, er hann flennti upp nas-
irnar, svo að skein i hvítan tanngarðinn, ataðan heyi og höfrum.
Með snoppunni, sem flenntist í sífellu sundur og saman, þefaði
hann af ánum og svalg í sig æsandi lyktina af þeim, renndi sér