Eimreiðin - 01.01.1954, Qupperneq 78

58
UM FENGITÍMANN
eimreiðin
að hverri af annarri og greip þétt um þær með framlöppunum.
1 þessum aðförum varð svipur hans lostinn uppmálaður. Dýrsleg
frygðin logaði úr rauðum, blóðhlaupnum augunum, og skepnan
varð öll á valdi hins ofsalega æsings.
Ég hrökk upp við mjúklátan hlátur að baki mér og sneri mér
snöggt við. Það var Chaviva, sem komin var og horfði með
fullkomnu hispursleysi og af áhuga á aðfarirnar. Harm er dá-
samlegur þessi hæfileiki náttúrubarnsins til að láta sér aldrei
bregða, hvernig sem ástatt er. Ég öfunda það af hinum leiftur-
snöggu viðbrögðum, sem minna á mýkt tígrisdýrsins. Þessi öfund
mín er skyld öfund tamins húsdýrsins gagnvart villtum dýrum.
„Ætlarðu nú að fara að sofa?“ spurði ég.
„Það væri réttast af mér,“ svaraði hún í tvíræðum tón, „en
annars var nú Michael að biðja mig að koma með sér að synda
bráðum," bætti hún við, og ertnin leiftraði úr augum hennar,
sem voru tinnusvört og skutu gneistum eins og kristallar i skini
báls.
„Bíddu við,“ sagði ég og bar ört á, „hvernig væri að koma
ofan eftir til mín, þangað sem ég borða hádegisverðinn minn?
Þar er svalt og notalegt — við lindina undir trjánum, og þar
vaxa villtar vinþrúgur og epli, og þar getum við verið ein og
útaf fyrir okkur.“ Og ég gerist svo djarfur að leggja handlegginn
yfir um mitti hennar. En hún vindur sér undan, og augun verða
enn dekkri en áður.
„Eins og rós, — með þyrnum þó!“ sagði hún og var horfin.
Fjandinn hafi það! hugsa ég. Fjandinn hafi drambið í þessari
þjóð! Fjandinn hafi kvenfólkið! Fjandinn hafi í mér engil-
saxneska roluskapinn! Fjandinn hafi fótaferðina á mér fyrir allar
aldir! Fjandinn hafi rollurnar! Fjandinn hafi þetta allt!
Og ég sneri mér aftur að hrútnum, tók frá ærnar, sem hann
hafði fundið, og flutti hann sjálfan, másandi og of uppgefinn
til þess að berjast lengur um, inn í króna hans aftur.
Já, mér var þungt í skapi, meðan ég var að leysa pokann
af honum. Ég er alveg eins og þú, — ævinlega sama karldýrið
með lendadúkinn, en sá lendadúkur skýlir ekki minni augljósu
ergi. Hann er eins og hörð nærskorin skýla, hamur til að bæla
niður rótgrónar hvatir, sem mitt engil-saxneska upplag varnar
útrásar að eðlilegum hætti. Þegar ég er með þessari stúlku, haga