Eimreiðin - 01.01.1954, Síða 80

60
UM FENGITÍMANN
f.imreiðin
því að rása frá hjörðinni, hættu fljótlega þeim leik. Síðan leiddi
ég allan hópinn, í hægðum mínum, til þess að þreyta hann ekki,
að lindinni í skugga trjánna. Þar sulgu kindurnar í sig vatnið
og lögðust svo undir eins á eftir í kuðung, með höfuðin inn að
kviðnum, þar sem skuggsælast var undir skógartrjánum.
Þannig lá hjörðin að minnsta kosti í tvær klukkustundir, með-
an sólin var hæst á lofti. Þá gafst mér gott tóm til að borða
brauðsneiðarnar mínar og hressa upp á skorpurnar með vínþrúg-
um, því að annars vildi harðnað brauðið standa í manni. Nóg
var af þrúgunum á jörðunni, því að ekki þurfti annað en rétta
út höndina eftir þeim, svalandi, sætum og ferskum. Þarna óx
líka nóg af fíkjum, svörtum og hvítum, og möndlum, — aðeins
þurfti maður að kunna að greina trén með þeim sætu frá trján-
um með þeim beisku, — og svo var nóg vatn að fá úr lindinni,
svalt og endurnærandi í ofurhita hádegissólarinnar. Á eftir var
hægt að hvílast, fá sér blund og safna kröftum undir erfiði síð-
degisins.
Enginn kann eins vel að hvílast og hirðinginn — og allra sízt
borgarlýðurinn. Hirðinginn getur látið fara vel um sig hvar sem
er: í plógfari úti á akrinum, upp við gamla mosaþúfu, eða hann
getur hallað sér upp að heysátu, skýlt sér með kjefiyeh, vefjar-
hettinum sínum, fyrir sólarhitanum, látið alla limi líkamans
verða máttlausa og hugann hvílast i ró. Svo rennir hann aug-
unum út yfir brúnar og gular heiðar og purpuralita velli, og
það er söngur í sál hans, og hami heyrir skepnurnar sínar anda
rólega, en langt í fjarska fer dráttarvél hægt yfir akra, sem
bráðna sundur og breyta svip undan plógnum. Svo sofnar hann,
eins og sauðkindurnar hans, í skugga trjánna, og svitaperlur
sitja á enni hans, því að hitinn er mikill, jafnvel í forsælunni,
og enda þótt hann blundi, er hann þó á verði gegn sjakölunum
og öðrum meinvættum víðáttunnar mnhverfis hann.
Oft styttir hann sér stundir með því að lesa í bók. En í dag
er ég ekki upplagður til lesturs, — hef þó tekið með mér bindi
af sögum eftir Charles Lamb, þenna kenjótta trúð, en í dag er
Schopenhauer og dapurleg heimspeki hans mér nær skapi.
Svo sofna ég, og mig dreymir órólega drauma.
En svo er ég vakinn við það, að titrandi höndum er strokið