Eimreiðin - 01.01.1954, Síða 92

72
LEIKLISTIN
EIMREIÐIN
an hann dró upp fyrirmyndina
í Kaupmannahöfn. Þá var til
mótleiks ein skapheitasta leik-
kona íslenzk í fullum blóma lífs
síns, þá var fyrir svörum í
aukahlutverki vínsalans Frið-
finnur Guðjónsson, skýrmæltur
að vanda og áður búinn að
skapa Engstrand snikkara í
Afturgöngum Ibsens, sem frú
Bramson fær léðan sér til hægri
vika. Og þá er líka talið nóg
til að réttlæta sýninguna 1929,
og þægilegast fyrir aðila að
sleppa samanburði við endur-
tekninguna í Þjóðleikhúsinu.
Fösíudagur, 12. marz: .
Piltur og stúlka í 32. sinn í
Þjóðleikhúsinu eða sextugasta
sýning leiksins í Reykjavík, því
að Leikfélag Reykjavíkur sýndi
hann 28 sinnum veturinn 1934
—1935. Svo sem utan máls má
skjóta því inn í, að Þjóðleikhús-
ið hefur tekið stærsta slagi á
gömul trompspil Leikfélagsins
með sýningum eins og Gullna
hliðinu, Skugga-Sveini og Pilti
og stúlku og ætlar enn að spila
út í sama lit með sýningum á
Nitouche í vor. Það er ekki
ónýtt að hafa eignazt Þjóðleik-
hús, ef við fáum þar á næstunni
Sherlock Holmes, Kamelíufrúna,
Tengdapabba og Heimkomuna.
Hvemig læt ég? Kamelíufrúin
komst að sem La Traviata, og
svo er nú Sá sterkasti kominn á
stúfana og sýningar boðaðar á
Villiöndinni, en nokkuð um liðið
síðan Lénharður fógeti og
ímyndunarveikin voru á ferð, að
maður ekki minnist á opnunar-
leikina, Nýársnóttina og Fjalla-
Eyvind. Það fer lítið fyrir nýju
íslenzku sjónleikjunum í þessu
leikritavali og enn minna fyrir
sjálfstæðri viðleitni til að kanna
nýja stigu.
Piltur og stúlka er þjóðlífs-
lýsing frá öldinni sem leið. Leik-
gerð Emils Thoroddsen hefur
öðlazt þegnrétt meðal þakklát-
ustu viðfangsefna ungmenna-
félaga og annarra félagasam-
taka, sem starfa að leiklist í
sveitum landsins og kaupstöð-
um. Auðvitað var Þjóðleikhús-
inu treystandi til að gera skop-
lega sýningu úr leiknum, en það
þurfti að gera meira, það þurfti
að gera fyrirmyndarsýningu úr
þjóðlífsmyndasafni Jóns sýslu-
manns Thoroddsen. Til að gera
skopstælingum sýslumanns við-
hlítandi skil, verða allir leik-
endur, leikstjóri og málari að
þekkja fyrirmyndimar úr eigin
þjóðlífi, en ekki leika, sviðsetja
eða mála eins og verkefnið sé
einfeldnisleg myndskreytt frá-
saga fyrir böm. Ef skilgreina á
framreiðslu Þjóðleikhússins á
þessu leikriti, sem stendur hug
og hjarta alþýðu svo nærri,
verður það aðeins gert með
andstæðuorðum: skrumskæld
skrautsýning, þar sem sveitar-
menn eru yfirhöfuð sýndir eins
og orðið sé skammaryrði, fólkið
á mölinni í Reykjavík sýnu verr,
eins og verstu rónar. Þeir leik-
endur, sem stóðu upp úr, eins
og Valur Gíslason og Emilía
Jónasdóttir, sýndu aðeins, hve
lágt fjöldi hinna lagðist.
Laugardagur, 13. marz:
Æðikollurinn, minningarsýn-